Rozdział XXIX

Nocne eskapady

Czasami zastanawiałem się, jakim cudem Dominika może być taka idealna. Taka niewinna…. W pewnym momencie stwierdziłem, że to tylko pozory. Dlatego wcale się nie zdziwiłem, gdy prawda wyszła na jaw.

Rzadko wychodziłem na miasto po północy, ale tym razem zmusił mnie do tego Enzo. Tak, ten mały kociak… Dobra, już nie taki mały, urosło mu się sporo i nauczył się skakać do klamek, dzięki czemu bez problemu dostawał się do mojego pokoju, a potem wskakiwał na łóżko i perfidnie budził, nie posiadając uczuć.

No, ale wracając do tematu – Enzo chciał jeść. Ale nie chleba, nie zwykłą szynkę, nawet nie rybę. Zachciało mu się suchej karmy, która akurat się skończyła. Nosił swoją miseczkę po każdym pokoju. Konstancja zasnęła w książkach, więc żal było mi ją budzić. Mama pracowała – dźwięk chodzącej maszyny skutecznie odstraszył mnie od otworzenia drzwi.

Dlatego ubrałem się, spojrzałem na kocura spode łba i wyszedłem na dość ciepłą, jedną z ostatnich kwietniowych nocy.

Kiedy już wracałem z otwartego całą dobę sklepu spożywczego, przechodziłem obok parku. Niosąc plastikową siatkę z trzema pudełkami karmy (lepiej zrobić zapasy), słuchałem odgłosów nocy, gdy nagle moich uszu dobiegł znajomy głos. Nie, to raczej nie był głos, a raczej jęki i ciąganie nosem. Dobiegał z wnętrza parku, a na jednej z ławek, akurat tej spowitej bardziej w mroku, siedział ktoś o długich, rudych włosach. Momentalnie pomyślałem o Dominice i nogi same poniosły mnie w stronę drącej się jak siedem nieszczęść postaci.

— Domi?

Rudy kłębek poruszył się, a po chwili patrzyły na mnie przekrwione, załzawione oczy przyozdobione różowymi soczewkami. Oczywiście, że to była Dominika! Dominika śmierdząca alkoholem.

— Rafał! — zapłakała, zarzucając mi ręce na szyi. — Mój rycerzu, gdzie byłeś tak długo?

— Co tutaj robisz? — zapytałem, nie zwracając uwagi na jej pijackie gadanie. —To nie jest miejsce ani pora dla kogoś takiego jak ty.

— Kogoś takiego jak ja? — Odepchnęła mnie. — Czy ty w ogóle cokolwiek o mnie wiesz? Nie. Więc nie oceniaj, jakbyś znał mnie na wylot.

Jej oskarżający ton głosu i nieprzytomne spojrzenie nie pasowały do siebie. Poza tym zaróżowiona, mokra twarz przybrała tak żałosny wyraz, że po prostu nie chciałem na nią patrzeć.

— Domi, powiedz, o co chodzi. Powiedz mi, jak jest — poprosiłem, siadając naprzeciw niej, na wyłożonej kostką ścieżce.

Pociągnęła niemrawo nosem, przetarła twarz rękawem ciepłego swetra, a potem patrzyła na mnie tępo przez dłuższą chwilę. Zdawało mi się, jakby spoglądała w moją duszę, a nie na zmęczoną twarz.

— No bo się umówiłam — powiedziała w końcu, może trochę ze wstydem, ale język jej się plątał. — Jak przyszedł, to był szarmancki, zaprosił mnie na kawę do jednej z tych dłużej otwartych kawiarni. — Czknęła, a potem zamrugała kilka razy. — Ale zrobił to tylko po to, by mnie do siebie przekonać. Gdy tylko wsiadłam do jego samochodu, wziął moją rękę i… — Ukryła twarz w dłoniach. — Boże… Dlaczego za każdym razem myślę, że będzie fajnie? Ze będzie dobrze? Że może nie zależy mu na seksie z nastolatką, a na mnie jako na osobie? Jestem jak naiwne dziecko. Ale chcę być kochana. Tylko nie przez mojego pieprzonego brata! Spaczył mi cały mój umysł, nie chcę czuć się do niego przywiązana… Rafał, jak to jest, że nikt nie chce mnie pokochać? Dlaczego Adam nie chce mnie pokochać? Dlaczego na mnie nawet nie spojrzy? Nie chcę mu się narzucać, więc nic nie robię. Ale… Ale… Rafał! — Znowu zaczęła płakać. Przytuliłem ją, dziękując sobie, że jednak wziąłem ciemną bluzę, inaczej skończyłbym z plamami po tuszu do rzęs. — Dlaczego faceci są tacy ślepi.

— Nie wiem, Domi, nie mam pojęcia. Sam jestem facetem i nie mam pojęcia, jak mam się pozbyć swojej ślepoty.

— Ty nie jesteś jak oni wszyscy, jesteś inny, lepszy. — Otarła się policzkiem. — Ej, Rafał, znajdź mi kogoś, kto mnie pokocha, dobrze?

— Nie obiecuję, ale się postaram. W porządku? — Odsunąłem ją na długość rąk.

— Dobrze, dziękuję. Kocham cię, wiesz? — Uśmiechnęła się.

— Wiem, ja ciebie też. Dasz radę dojść do domu?

Zmrużyła oczy, a następnie pokręciła głową.

— Niby bym mogła, ale się troszeczkę boję. Odprowadzisz mnie? — Zamrugała słodko, nieświadoma, że przecież na mnie to nie zadziała.

— Wstawaj.

Wziąłem chwiejącą się Dominikę pod rękę i powoli ruszyliśmy w stronę jej domu.

***

Dominika otworzyła drzwi kluczem wyjętym z buta. Stwierdziłem, że to dość dobra kryjówka, zwłaszcza wtedy, gdy nie chce się wchodzić do środka. Miałem dość jej wycia do księżyca powolnych kawałków. Kiedy jednak przekroczyła próg domu, zamilkła jak zaklęta.

Wszędzie panowała cisza. Światła na parterze były zgaszone, więc rudowłosa wymacała włącznik. lampy rozbłysły białym światłem, aż zamrugałem.

Pomogłem jej wdrapać się na górę, do pokoju. Ułożyłem Biblioteczną Zjawę w łóżku, powyjmowałem wszystkie spinki z włosów i zostawiłem, wcześniej nakrywszy kołdrą.

Nie chciałem wchodzić do Tomka. Nie miałem ochoty już go oglądać, ale musiałem z nim porozmawiać. Grał ze słuchawkami na uszach, więc nawet się zorientował, gdy wszedłem do pokoju. Zapaliłem światło i wtedy zerwał się od komputera jak oparzony. Odwrócił się powoli, pewien zobaczyć w drzwiach Dominikę, więc ściągnął brwi, widząc moją błękitną czuprynę.

Nie wydawał się szczęśliwy na mój widok. Nie to, żebym i ja się cieszył, oglądając jego parszywą twarz. Jego podkrążone, brązowe oczy patrzyły ze znużeniem. Westchnął ciężko, rozluźniając ramiona. Przetarł twarz dłońmi, a potem ziewnął.

— Czego chcesz? — zapytał niemiło.

— Pogadać.

— Akurat. Będziesz mi pieprzył moralnościowe gadki — prychnął. Podjechał na wózku do łóżka i własnymi siłami poradził sobie z przejściem. Nie spojrzał podczas tej czynności na mnie ani razu. — Wiesz, co jest najgorsze, gdy nie masz władzy w nogach? — zapytał. — Że ciężko mi będzie kogokolwiek bzyknąć. Wiesz, seks z kaleką nie jest tak ekscytujący jak z kimś zdrowym.

— I dlaczego to mówisz właśnie mi? — Uniosłem brew.

— Bo jesteś facetem, masz takie same potrzeby jak ja. Chociaż z tego co wiem, wolisz pieprzyć facetów. Ale mi to bez różnicy. — Wzruszył ramionami.

— Nie pieprzę facetów.

— A co z nimi robisz? — Ułożył się wygodnie na stosie poduszek. — Głodny jestem, odkąd Dominika wyszła, nic nie jadłem. Przyniesiesz mi coś z kuchni?

— Co?

— Zrób mi kanapkę z dżemem. Dzięki.

Może i byłem głupi, ale wiedziałem, że chłopak został zamknięty na górze i nie mógł sobie sam w chwili obecnej zrobić nic do jedzenia. Trwały prace nad małą kuchnią na piętrze, z której mógłby korzystać, ale i do tego nadal było daleko.

Kiedy Dominika była w szkole, Tomek mieszkał na dole. Przesiadywał głównie w salonie, grając na konsoli. Kiedy jego siostra wracała, pomagała mu wejść, a raczej wdrapać się na górę, bo chłopak miał dość ciszy. Wtedy zamykał się u siebie. Ale kiedy Dominiki brakowało, nic nie mógł zrobić.

Wróciłem z talerzem kanapek, przypuszczając, że Biblioteczna Zjawa na długo zostawiła go samego. Od razu wziął się za jedzenie.

— Kiedy wróci wasza mama? — zagaiłem, siadając na kręconym fotelu.

— Kiedy jej się zechce, taka prawda. Ostatnio widzę ją tu raz w tygodniu. Przychodzi nad ranem, drzemie godzinę i znowu wychodzi. Zresztą, może mnie pocałować w dupę, nie potrzebuję jej.

Tak naprawdę sądził inaczej, widziałem to w jego oczach. Wolałem jednak milczeć.

Poznałem nieco Tomka. Był bardzo rozmowny, chociaż czasami zdawało się, że ma cię dość i lepiej, by było, gdybyś zniknął. Tak naprawdę bardzo potrzebował kogoś, kto go wysłucha. A ja nadawałem się do tego najlepiej. Kiedy na początku nieco mu pomagałem, potrafił cały czas mówić i mówić. Dowiedziałem się o nim prawdopodobnie więcej niż ktokolwiek inny.

— Trochę mi tylko szkoda, że Dominika tak oschle mnie traktuje — mruknął niezadowolony.

— Dziwisz się jej? —Pokręciłem głową. — Kazirodztwo najwyraźniej ją nie kręci.

— Nie, wcale jej się nie dziwię — uciął ostro. — Po prostu… No wiesz, jak to jest być nieszczęśliwie zakochanym. Smutno ci trochę.

— Pewnie tak. Chciałem poprosić, byś dawał mi znak, kiedy Dominka wychodzi z domu. Dzisiaj znalazłem ją zapłakaną i nietrzeźwą w parku. A jest środek nocy! W końcu się jej krzywda stanie.

— Wychodzi tak co najmniej dwa razy w tygodniu i nic jej nie jest. Wraca, kładzie się spać, a potem o godzinie siódmej widzę ją w drzwiach ze śniadaniem, jak gdyby nic się nie stało. Myślisz, że mi to się miło patrzy na to, jak moja siostra cierpi? Ale ona nie słucha nikogo, bo przecież wszyscy wokół to idioci. — Westchnął. — Ale jasne, napiszę ci, kiedy wyjdzie. Może dasz radę ją przypilnować.

— Dzięki, Tomek. — Podniosłem się i skierowałem do wyjścia, lecz przyszła mi do głowy pewna myśl. — A, i seks z kaleką wcale nie musi być taki zły. Liczy się uczucie, tak myślę. Więc jak ktoś będzie cię kochał, będzie wam dobrze.

I wyszedłem.

Tak sobie pomyślałem, że nie chcę już więcej być samotny. Że bliskość drugiej osoby jest fajna i bardzo wiele mi daje. Dotarło do mnie, że Karol zniknie, że zostało mi bardzo mało czasu i muszę się nim nacieszyć. A potem żyć sam albo znaleźć kogoś, kim będę mógł się opiekować, aby odwdzięczyć się światu za to, co zrobił dla mnie Rycerz.

***

— Boże, synu, czy ty wiesz, która jest godzina? — Mama przycisnęła mnie do piersi. Oddychała szybko przez zdenerwowanie. — Zabieraj ze sobą telefon!

— Poszedłem po karmę dla Enzo — odpowiedziałem spokojnie, podnosząc do góry siatkę z zakupami.

— Nigdy więcej mnie tak nie strasz.

Fajnie mieć mamę, która się o ciebie martwi.

Czesć, kochani! Jak zawsze dodaję rozdział po nie wiadomo jakiej przerwie, ale ja wciąż o Przyjaciołach pamiętam. Co prawda powoli dobiegają końca, ale i tak nigdy nie zapomnę tych bohaterów, są w końcu częścią mnie. <3
Co myślicie o nowym szablonie? Mnie się podoba, jest delikatny, ułożony i taki spokojny ;^; Dobra, jest późno, spadam więc i wam również życzę dobranoc/miłego dnia/łotewer. C: