One shot: Miłość bez początku i końca

Konstancja

Uwielbiałam, gdy porywał mnie do tańca. Wtulałam delikatnie twarz w jego ramię i, czując jego dłoń na talii, pozwalałam się prowadzić.

Nie był to nader wyrafinowany taniec, polegał głównie na obrotach wokół własnej osi, ale wzrok zazdrosnych panienek z dobrych domów napawał mnie satysfakcją. Najlepszy był ten moment, kiedy podnosiłam na niego wzrok, a on obdarzał mnie delikatnym, słodkim pocałunkiem.

Tuż po tym sen się kończył, a ja budziłam się w ciemnym pokoju.

Mama często powtarzała, bym nie opuszczała rolet na noc, ponieważ rano panował przez to półmrok. Mnie to jednak nie przeszkadzało, nie miałam nic przeciwko poruszaniu się na oślep. Poza tym w letnie, ciepłe dni przebijało się światło i rozświetlało pomieszczenie.

Teraz jednak było ciemno. Zima dawała się we znaki i w całym domu było zimno.

Nasunęłam na siebie grubą bluzę, związałam błękitne włosy i podążyłam zaspana w stronę kuchni.

Dlaczego tego nie widzi?

Dawid zawsze taki był. Dla niego pozostawałam tylko troskliwą przewodniczącą trzymającą rękę na pulsie. Nie pomogło wywołanie zazdrości, nie pomogło zasypywanie go nadmiarem obowiązków. Starałam się wypchać dziurę Karolem, na początku nawet sprawiało mi to radość i myślałam, że się zakochałam, ale wtedy…

Wtedy znów w pokoju samorządu pojawił się on. Uśmiechnął się szeroko, przywitał i rozwiał moje mylne wnioski o rosnącym uczuciu. Kochałam go zbyt mocno. Przywiązałam się zbyt mocno.

Ale byłam tylko głupim dzieckiem.

Dawid

Lubiłem bibliotekę. Lubiłem zapach książek. Lubiłem ład i porządek, który w niej panował. Lubiłem też ją – Biblioteczną Zjawę. Jej ruda kita, niczym u jakiegoś dzikiego lisa, pojawiała się tam, gdzie ktoś potrzebował pomocy. Zawsze chętna do pracy, nie bała się wyzwań. Nie przeszkadzało jej, że zacząłem ją wykorzystywać, by zostawała po lekcjach. Przyjemność sprawiało jej układanie książek według autorów, według lektur, gatunku. Uśmiechała się przy tym promiennie.

Tak bardzo kochałem ten uśmiech.

Lubiłem z nią zostawać, choć nie potrafiłem traktować jej jak kogoś równego sobie. Bo Dominika zdawała się być lepsza ode mnie i ta myśl kłuła w moją dumę. Moje zbyt wygórowane ego nie pozwalało mi się do niej zbliżyć. Zachowywałem dystans, odsuwałem od siebie myśl, że ktoś taki jak ona – nieporadny, samotny – mógłby zagrzać miejsce w sercu kogoś tak perfekcyjnego jak ja.

Nie potrafiłem zapytać o radę, nie potrafiłem zwrócić się do niej po imieniu. „Dominika” nie chciało mi przejść przez gardło. Zawsze było: „ej, ty!”.

Dominiko, proszę powiedz, że ty też mnie lubisz w ten sposób.

— Jasne. Jak tylko Wielki Książę sobie życzy — odburknęłaś, gdy ostatnim razem poprosiłem cię o przysługę. Twoja twarz nie wyrażała niczego szczególnego. Nic.

Zastanawiam się, czy w ogóle jesteś w stanie zakochać się w kimś takim jak ja?

Pewnie nie, ja też bym siebie nie pokochał.

Nikt mnie nie pokocha.

Dominika

Uwielbiałam przyglądać się twoim napinającym się mięśniom, kiedy rzucałeś piłkę do kosza. Nieudane wsady. Nieudane  rzuty. Zostawałeś po treningach i ćwiczyłeś, dopóki nie wygoniły cię sprzątaczki. Wychodziłam tuż po tobie, ledwie zauważona.

Dla mnie zawsze byłeś, jesteś i będziesz najlepszy. Chociaż nie wiesz o moim istnieniu, chociaż nigdy na mnie nie spojrzałeś, to i tak twoja postawa sprawia, że płoną mi policzki, a serce boli, gdy obserwuję wszystkie napalone dziewczynki tkwiące u twego boku jak marionetki przy swym twórcy. Zna twoją tajemnicę, wiem, że nic do nich nie czujesz, nie jestem aż tak ślepa. Twoje oczy patrzą ciepło tylko w stronę jeden osoby.

Ale wiesz, to w porządku. Jestem tylko szarą myszką, nikim ważnym. Nie ma potrzeby, aby ktoś taki jak ja zaprzątał ci głowę. Może kiedyś zajdziesz do biblioteki i zobaczysz, jak przechadzam się między półkami. Może docenisz to, co robię. Może podejdziesz, pochwalisz, zapytasz o tytuł godny polecenia. A ja, udając, że widzę cię po raz pierwszy, uśmiechnę się jak zwykle i każę iść za sobą, by zniknąć tuż po przekazaniu ci książki do rąk.

Nigdy nie oczekiwałam miłości od kogoś takiego jak ty.

Jesteś draniem. Zimnym draniem wykorzystującym dziewczęcą niewinność. Ale ja nie jestem niewinna, dlatego nigdy nie obdarzysz mnie nawet spojrzeniem. Dla ciebie nie istnieję. Nie ma Dominiki, jest tylko szalona Biblioteczna Zjawa – aspołeczna dziewczyna, która nie opuszcza biblioteki, bo się boi.

Ale to nieprawda. Wcale się nie boję. Po prostu nie chcę zawadzać. Bo znam swoje wady, których liczba znacznie przewyższa zalety. Piję, palę, nie dam o zdrowie. Umawiam się z obcymi facetami w necie, by później wrócić zapłakana do domu, bo okłamano mnie, wcale nie był chłopcem ze zdjęcia. Choć to tylko ciebie kocham, nie potrafię z tym przestać. Uzależnienie? Tak, uzależnienie od ucieczki przed miłością.

Przepraszam, Adam, że nie potrafię sprostać Twoim oczekiwaniom.

Adam

Twoje długie, ciemne włosy lekko powiewają na wietrze, kiedy wychodzisz ze szkoły po lekcjach. Obserwuję cię z okna, bo mam jeszcze chwilę, nim będę musiał gnać na trening. Ale wolę się spóźnić, niż przegapić ten widok.

Wyobrażam sobie, jak wiosną otaczają cię zielone pąki, latem gałęzie pokryte ogromnymi liśćmi, jak jesienią to wiatr muska twoją skórę. Zimą obserwuję fioletowy pompon na czubku czapki. A kiedy uśmiechasz się szeroko do swoich przyjaciółek, mam ochotę stać się jedną z nich. Ale wiem, że to niemożliwe.

Uwielbiam słuchać, jak lekko pociągasz za struny, a po sali rozchodzi się delikatny dźwięk gitary. Ten instrument idealnie do ciebie pasuje. Odwzorowuje twoją duszę, twoje myśli. Nie zauważam niczego innego, tylko ciebie.

Pewnie uważasz  mnie za zwykłego Casanovę, ale to nieprawda. Nigdy nie chciałem dotknąć tych wszystkich dziewczyn. Ciebie również nie chcę dotykać. Jesteś taka niewinna. Tak nieskazitelnie czysta. Moje ręce są zaś splamione niestałością głupich dziewuch, które tylko zastanawiają się, jak zaciągnąć kogoś do łóżka.

Ale ty taka nie jesteś. Patrzysz na uczucia. I dlatego cię kocham, Natalio.

Wiem, że nie zwrócisz na mnie uwagi. Nie w tym tłumie, kiedy jestem szarą, zwykłą jednostką pośród setki mi podobnych. Nie podejdę pod scenę, nie zasłużyłem, by oglądać cię z tak bliska. Nie podejdę – jeszcze za wcześnie, jeszcze mamy czas.

Mamy czas? Chyba tak. Świat się jeszcze nie kończy. Dopóki się uśmiechasz, moje serce wciąż bije. Żyję, by móc cię oglądać.

Natalia

I co mam zrobić? Przecież to toksyczne uczucie… Ja cię kocham, a ty patrzysz na mnie jak na potwora. Pamiętam, kiedy pierwszy raz wzrok twoich szarych oczu spoczął na mojej zarumienionej, rozpromienionej twarzy. Nie byłaś zadowolona. Ale patrzyłaś na mnie, nie na resztę.

A potem przeniosłaś wzrok.

Nie mogłam nawet marzyć o tym, byś mnie polubiła. Przybrałam bojową postawę. W miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone, czyż nie? Zaczęłam grać. Zaczęłam śpiewać. Zaczęłam sprawiać kłopoty. Wszystko, bylebyś zapamiętała moją twarz, bylebyś zapamiętała moje imię. Chciałam, by Natalia kojarzyła ci się tylko ze mną.

Ale twoje oczy wciąż wyrażały jedynie odrazę do kogoś tak niezdyscyplinowanego jak ja.

Przestałam walczyć, odłożyłam broń, ale nie wywiesiłam białej flagi. Nie, to nigdy nie leżało w moim stylu. Pff, kto się poddaje? Na pewno nie ja. Mam siłę, by jeszcze próbować. Będę się starać, skoro mogę.

Lubię twoje wizyty w naszej klasie do prób, Konstancjo. Rzucasz spojrzenie w stronę Elizy, a ona beszta cię za negatywne nastawienie. Mam ochotę zacząć się śmiać ze szczęścia – ktoś taki jak moja przyjaciółka potrafi powiedzieć prawdę przewodniczącej! – ale powstrzymuję się nawet przed uniesieniem kącików ust.

One widzą, że mnie to boli. Ale ty jesteś ślepa. A czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. I tak oto kończy się ta historia. Bo nie mam nic innego do dodania.

Znam swoją wartość. Nie będę narzekać, jestem sobą. Nie będę się użalać. Miłość boli. Bolała, boli i boleć będzie. Zwłaszcza ta nieodwzajemniona.

Bo są związki bez miłości. I miłość bez związków. Ale jeśli mogę na ciebie patrzeć choć przez te kilka miesięcy, zrobię to.

I wykorzystam każdą okazję, by znaleźć się blisko.

Bo cię kocham, choć nie wiem dlaczego. Może lubię twój chłód? Może lubię szare oczy? Może chciałabym móc wtulić się w twoje błękitne włosy? Mimo wszystko jestem pewna, że uwielbiam patrzeć, jak wymierzasz kary.

Och, chyba jestem masochistką.

To nic, dopóki tak bardzo mi na tobie zależy.

A więc tak. Obiecałam na 10k napisać shota, a tymczasem wybiło mi już 14... xD Jesteście przekochani! Postanowiłam coś skleić, jednak ostatnio mój humor nie należy do najlepszych. Jestem raczej smutna niż wesoła, bo coraz bardziej uświadamiam sobie, jakim jestem głupcem. I choć chciałabym się zmienić, to mimo wszystko nie potrafię wyrazić uczuć. Dlatego ten rozdział jest tym, co teraz krąży mi po głowie.
Bo wiecie, zauważyłam, że w życiu jest tak, że jeśli kochasz, to ktoś kocha również ciebie, bo miłość nie znika i zawsze jest odwzajemniona. Tyle że... No, nie zawsze należy do tej samej osoby, którą to my darzymy uczuciem. A że jesteśmy ślepi, nie widzimy, że ktoś cierpi z naszego powodu.
Ja mam inny problem - nie potrafię wyrazić uczuć wprost. Zawsze wybieram okrężną drogę, czym ranię innych. Bo ciężko jest mi powiedzieć Kocham cię, gdyż boję się, że wyjdę na idiotkę. Haha, pomyślicie sobie, że jestem beznadziejna. Bo jestem. I to mnie boli. I boli też innych. Ale nie potrafię sobie z tym poradzić. Bo się boję. Uch, jestem zwykłym tchórzem.
Jeśli przetrwał*ś przez shota oraz mój wywód na temat uczuć, informuję, że wydarzenia dzieją się jeszcze przed akcją "Przyjaciół".