Rozdział XX

Obietnica

Spodziewałem się zobaczyć uśmiechniętego rudzielca, tymczasem na łóżku, wśród zielono-białej pościeli leżał blady, wychudzony szatyn. Nie uśmiechał się jak Dominika, raczej nikle unosił kąciki ust. Ale dobrze wiedziałem, że to wymuszony gest. Patrzył zagubionymi, brązowymi oczami po twarzach zebranych, a kiedy razem z Biblioteczną Zjawą wpadłem na salę, jego wzrok spoczął na mnie. Uspokoił się wyraźnie, choć zdawało się, że z mojego powodu, nie Dominiki.

W szpitalu panował lekki chaos, dlatego pielęgniarki wpadały i wypadały. Lekarz zbadał chorego przed wpuszczeniem nas do środka, a potem zniknął na jakiś czas.

— Tomek! — krzyknęła Dominika, rzucając się bratu na szyję. No, prawie, bo chłopak nadal leżał. — Tak bardzo się stęskniłam...

— Wiem — powiedział cicho. — Słyszałem każde twoje słowo, Domi.

Tym razem uśmiechnął się szczerze, skupiając całą uwagę na siostrze.

— Cieszę się, że masz przyjaciół — dodał, zerkając w moją stronę kątem oka. — Ale za używanie moje konta powinienem zdzielić cię ostro po tyłku.

- Zrobisz jak uważasz. — Wtuliła się w niego jeszcze mocniej. — Tak bardzo się cieszę.

Na chwilę zapadła cisza. Czułem się niezręcznie, jak piąte koło u wozu. Najchętniej zwinąłbym się do domu, jednak mieszkałem zbyt daleko od szpitala, by wyjść na spacer.

— Mama z ojcem znów w pracy? — mruknął jeszcze ciszej Tomek.

— Tak. Pracują coraz więcej. — Dominika westchnęła. Odczepiła się od brata i usiadła na składanym krzesełku. — Ale mam Rafała i Karola. — Uśmiechnęła się lekko. — Właśnie! — Podskoczyła na równe nogi. — Tomek, poznaj Rafała. Rafał, poznaj Tomka.

— Cześć. — Tomek znów nikle uniósł kąciki ust, jednocześnie lekko podnosząc dłoń. Uścisnąłem ją.

— Cześć. Miło Cię poznać. Tyle się już o tobie nasłuchałem, że pewnie szybko zajmiesz moje miejsce — powiedziałem całkiem przyjaźnie, szczerząc zęby.

Spędziliśmy w szpitalu jakieś pół godziny. Dominika streszczała Tomkowi trzy lata jej internetowych podbojów, a ja stałem, opierając się o ścianę i przyglądałem się, jak bardzo jest szczęśliwa. Mówiła, mówiła i mówiła, a uśmiech nie schodził jej z ust.

Czy gdyby Konstancja nagle zniknęła, też bym tak reagował po powrocie? Raczej nie. Jasne, Kontie była moją siostrą, ale łączyły nas tylko więzy krwi. No i przeszłość, podczas której wiele razy ratowała mnie od samotności, ale jednocześnie jeszcze bardziej w niej pogrążała.

Lekarz wygonił nas, by zabrać Tomka na kolejne badania. Kazał jechać do domu i powiedział Dominice, aby rano przyprowadziła rodziców, inaczej nie będzie mógł wypisać chłopaka przez najbliższe dwa tygodnie.

Dominika odwiozła mnie pod dom, pożegnała się (wciąż cała w skowronkach) i podziękowała za bycie przy niej. Zgadywałam, jak musiała się czuć, podczas gdy jej rodzice wybrali pracę zamiast wizyty u dopiero co przebudzonego syna. Moja mama rzuciłaby wszystko i nawet gdyby musiała biec — biegłaby. Z całą pewnością nie zazdrościłem Bibliotecznej Zjawie rodziców. Teraz przynajmniej miała znów brata.

***

Kolejnego dnia Dominika nie pojawiła się w szkole, choć próbowałem złapać ją na przerwie, w bibliotece, a nawet przed klasą. Nigdzie jej nie było, co znaczyło tylko jedno — siedziała w szpitalu. Czułem się troszkę samotny, nie mając nikogo, a jakoś niespecjalnie miałem ochotę na docinki Natalii czy morały Elizy.

Dlatego nie odzywałem się do nikogo cały dzień. Dopiero na treningu się rozruszałem. Mateusz się nie pojawił, ale to było do przewidzenia, dlatego Kamil ułożył nam plan popołudnia. Pół godziny biegu na świeżym powietrzu, co było całkowitą nowością po pięciu miesiącach kiszenia się na hali. W końcu czułem wiatr we włosach! Ach, niesamowite przeżycie, które utwierdziło mnie w przekonaniu, że pora wybrać się z wizytą do fryzjera. Grzywka wpadała mi do oczu, ograniczała widoczność i kilka razy prawie potknąłem się o własne nogi.

Potem pół godziny ćwiczenia podań i rzutów. Dwa razy dostałem piłką w twarz. Na szczęście obyło się bez krwi cieknącej z nosa. Potem odbiłem to sobie podczas gry, kiedy wręcz zmiażdżyliśmy drużynę przeciwną. Aż przybiłem z Adamem piątkę.

Kiedy wróciłem do domu, usiadłem od razu do laptopa i włączyłem GG.

Avallon

Cześć! Co tam u Ciebie słychać?

Ja

Nic szczególnego, szkoła jak szkoła.

Avallon

Haha, a za rok maturka, co?

Ja

Matura maturą, bardziej boję się egzaminu zawodowego. >_<

Avallon

Dasz sobie radę, kujonku. :3

Ja

Dzięki za wiarę, ale z której strony jestem kujonkiem?

Avallon

Czy wciągu ostatnich trzech lat miałeś ocenę gorszą niż dwa?

Ja

...

Avallon

No właśnie! xD Co to za uczeń bez jedynki? To jak żołnierz bez karabinu! xD

Ja

Ja Ci zaraz dam żołnierza... ;-; To dlatego, że wszystko wchodzi mi szybko do głowy.

Avallon

Leniwy, mało ambitny, ale inteligentny. Marnujesz się, Rafałku.

Ja

Bo Żanetka wie najlepiej, co?

Lubiłem z nią rozmawiać, potrafiła rozśmieszyć podczas całkiem poważnej rozmowy, nie zbaczając z głównego tematu. To właśnie było w niej najlepsze. I mimo że w moim mniemaniu była idealna, jak każda nastolatka miała kilka kompleksów. Jednym z nich był dźwięk jej głosu przez telefon, dlatego nie lubiła rozmawiać. Nietrudno zgadnąć, że nie za często zgadzała się, bym dzwonił.

Avallon

A wiesz, poznałam kogoś.

Ja

W takim razie życzę szczęścia! <3 Trzymam kciuki.

Avallon

Dzięki. Ja za Ciebie i Karola również. ^^

Ja

Przydadzą się.

Odłożyłem laptopa na krzesło, a sam rzuciłem się na poduszki. Wpatrywałem się w śnieżnobiały sufit skryty w mroku. Niby trwała już kalendarzowa wiosna, ale na dworze wciąż czuło się zimę. Nie, raczej jesień.

A Karola wciąż nie było.

***

Dominika pojawiła się w szkole po dwóch dniach. Wcześniej nie odezwała się ani słowem. Kiedy zobaczyłem ją w bibliotece i podszedłem, by zapytać, czy wszystko w porządku, powstrzymywała łzy. Zaszklone, smutne oczy patrzyły na mnie wyczekująco.

Przytuliłem ją.

— Tomek nie będzie chodził — wyszeptała, oplatając moją szyję rękami.

Ach. Więc o to chodziło. Nie wiedziałem, co powinienem zrobić, więc tylko stałem.

— Rodzice nie zrezygnują z pracy, więc wszystko zostanie na mojej głowie — łkała. — Jak tak dalej pójdzie, to obleję ten rok...

— Na to nie zamierzam pozwolić — przerwałem jej. Odsunąłem Dominikę, by móc patrzeć w zapłakaną twarz. — Jeszcze masz mnie, a Karol wraca za dwa tygodnie. Od tego jesteśmy, by ci pomagać, nie sądzisz?

Niepewna mina dziewczyny kazała mi udowodnić, że nie kłamię i że zostanę z nią do końca.

— Kiedy Tomek wychodzi ze szpitala?

— Pojutrze, ale...

— W takim razie przyjedź po mnie, pojadę tam i pomogę ci. Poza tym nie bój się dzwonić czy pisać. Po to mam telefon, by móc się kontaktować, prawda? — Poczochrałem rudą grzywkę, a ona przewróciła oczami i uśmiechnęła się lekko.

— Dzięki, Rafał.

— Nie ma sprawy. — Puściłem oczko. — A teraz, Biblioteczna Zjawo, powiedz mi, która z tych wszystkich książek nadaje się na samotne wieczory?

— Proszę za mną, zagubiony wędrowcze.

Rozdział XXI - Moja własna zjawa

Hehehe. Kolejny krótki rozdział. xD Następny postaram się napisać dłuższy, bo odzyskam sprzęt do pisania. Ech. ;-; Jak ja nie lubię pisać na komputerze, to takie uciążliwe. ;-;