Rozdział XXI

Moja własna zjawa

Naprawdę nie przepadałem za szpitalami. Kojarzyły mi się głównie ze śmiercią i eksperymentami, choć – prawdopodobnie – byłem przewrażliwiony na tym punkcie i wszędzie widziałem potencjalnych naukowców, chcących nakarmić niewinnych ludzi jakimś tanim, niesprawdzonym lekarstwem bądź trucizną o przyjemnej nazwie. Wszystkie trucizny mają ładne nazwy, tego nauczyłem się w swoim niedługim życiu.

Nie mogłem jednak zostawić Dominiki samej. Kiedy odwiedziłem ją rano, spotkałem panią domu. Uśmiechnęła się na mój widok, przywitała, zapytała, jak tam w szkole i czy zdam ze świadectwem z paskiem. Wymiana zwykłych uprzejmości. Lecz gdy tylko Biblioteczna Zjawa zniknęła z pola widzenia kobiety, poprosiła mnie, bym wspierał jej córkę, ponieważ ona sama nie może tego zrobić. Nie śmiałbym nazwać pani Kuźmiluk dobrą rodzicielką, ale zaliczanie jej do okropnych matek też nie byłoby do końca sprawiedliwe. Po prostu chciała zapewnić rodzinie wyśmienity byt, podobnie jak ojciec. A że oboje znaleźni podobne aspiracje i cele, zostawili dzieci samym sobie, każąc im się usamodzielnić. Właśnie dzięki temu Dominika nie zachowywała się jak rozpieszczona paniusia mimo swojej pozycji majątkowej.

Wsiedliśmy z Dominiką do jej auta. Zgadza się, moja rudowłosa przyjaciółka od pół roku posiadała prawo jazdy i własny samochód, więc nie musieliśmy liczyć na czyjąś litość. Dziewczyna włączyła jedną piosenkę na ciągłe odtwarzanie, więc leciała w kółko. Na szczęście nie była zła, a wokalista miał całkiem przyjemną barwę głosu. Dominikę najwyraźniej uspokajała. Już nie trzęsły się jej ręce, a kiedy mówiła, brzmiała czysto i się nie jąkała.

Jak wcześniej wspomniałem – szpitale zawsze są okropne. Nasz w Międzyrzecu również. Nie powalał na łopatki wielkością ani wykwalifikowaniem personelu; byli to po prostu normalni lekarze, tak jak wszędzie. Wciąż jednak dostrzegałem w ich oczach iskierkę przebiegłości. Te lisie zamiary… Uch.

Mama często powtarzała, że wszystko zbyt wyolbrzymiam. Powinienem troszeczkę przystopować.

Pani w recepcji uśmiechnęła się do Dominiki. Jej matka już wczoraj podpisała wypis, dzisiaj rudowłosa miała tylko zabrać brata, co byłoby o wiele łatwiejsze, gdyby nie wózek inwalidzki.

Lekarze osądzili, że nie ma szans, by Tomek kiedykolwiek postawił samodzielny krok, Wypadek okazał się śmiertelny dla jego sprawców, ale oszczędził jednego chłopca, odbierając mu możliwość poruszania się za pomocą nóg. Nie znałem Tomka, więc nie potrafiłem stwierdzić, czy skradnie mu to całkiem radość z życia czy nie.

Powędrowałem za Dominiką na drugie piętro. W dwuosobowym pokoju leżał młody Kuźmiluk oraz starszy pan, z opowieści Bibliotecznej Zjawy wynikało, że często razem grywali w karty w ciągu ostatnich trzech dni.

— Cześć, Domi! Cześć, Rafał! — przywitał się Tomek, podnosząc na łokciach. Nie miał już na sobie szpitalnej piżamy, a dres, co znacznie ułatwiało sprawę.

— Cześć. — Rudowłosa od razu znalazła się przy łóżku brata. — W końcu wracasz do domu! Nic się tam nie pozmieniało, choć komputer stoi w moim pokoju.

— Chyba będę musiał jakiś czas korzystać z laptopa. — Uśmiechnął się, a potem przeniósł wzrok na mnie. — Fajnie cię widzieć. Co tam u ciebie?

— Napawam się myślą o wolnych dniach, bo nadchodzi matura — odpowiedziałem, siadając na krzesełku.

— Ach, no tak! Mamy kwiecień. — Tomek chyba poczuł się niezręcznie przez swój brak orientacji w czasie. Doskonale go rozumiałem.

— W końcu nadejdzie chwila wytchnienia — westchnęła Domi. — Mam dość matematyki.

Kiedy Tomek się uśmiechał, kojarzył mi się z Karolem. Ich kąciki tam samo się unosiły, a oczy rozświetlały drobinki światła, w tęczówkach dostrzegało się radość. I przez to trudność sprawiało mi patrzenie na niego, więc raz za razem odwracałem wzrok.

Jeszcze tylko tydzień, pomyślałem.

Pomogliśmy Tomkowi usiąść na wózku. Zarzuciłem torbę z jego rzeczami na ramię, a Dominika ciągnęła brata w stronę windy, nucąc piosenkę z auta. O dziwo, Tomek zaczął wyklaskiwać jej rytm.

Idąc za nimi, przyglądałem się ich szczęściu. Mimo problemów wciąż potrafili się uśmiechać, parli do przodu, omijając przeszkody. Zazdrościłem ludziom optymizmu, ale sam nie potrafiłem nie myśleć o przykrościach czy smutkach. Kiedy ktoś przez osiemnaście lat zastanawia się, dlaczego żyje, potem niełatwo przychodzi mu niepohamowany entuzjazm.

Sprawnie usadziliśmy Tomka na siedzeniu pasażera, a potem złożyliśmy wózek, przy czym trochę się uśmialiśmy, bo nie wiedzieliśmy, co należy zrobić i dopiero z pomocą przyszła nam pani pielęgniarka. Schowaliśmy sprzęt w bagażniku, a potem sami zajęliśmy miejsca.

Dominika całkiem nieźle prowadziła.

— Ej, ale nie wyrzuciliście mojego sprzętu, co? — zainteresował się nagle Tomek, Nie widziałem jego twarzy, bo zamknąłem oczy, ale wszystkie emocje dało się wyczytać z głosu.

— No jasne, że nie, nie bądź głupi — burknęła Dominika. — Wszystko jest w twoim pokoju.

— To dobrze. Stęskniłem się za gitarą.

Czyli Tomek grał. Sam dla siebie czy tworzył z kimś zespół? A może stanowił duet z Dominiką? Dziewczyna wyglądała na taką, co lubi śpiewać i pewnie całkiem nieźle radziłaby sobie na wokalu.

— Znów będziesz brzdąkał po nocach — wyjęczała niezadowolona. — Przynajmniej czuję się dojrzalsza, bo prowadzę samochód.

— Ale to ja jestem twoim kochanym, starszym braciszkiem.

Nigdy nie zachowywaliśmy się z Konstancją w podobny sposób. Raczej rzuciliśmy sobie kłody pod nogi, ja pyskowałem, potem jej puszczały nerwy, obrywałem, a gdy emocje opadały, przepraszała za wyrządzone krzywdy dziesięć razy.

Czy jeśli ja pozbyłem się w znacznym stopniu obojętności, Konstancja mogłaby pozbyć się agresji?

Właśnie, jak to z tym jest? Skoro mnie udało się wyleczyć, to czemu ona trwa w swoim stanie? Może ona wcale nie chciała się zmieniać? Odpowiadała jej reputacja wrednej dziewuchy, której nie da się przemówić do rozsądku? Być może. Przynajmniej nie musiała użerać się z nachalnymi chłopcami.

Chyba przysnąłem, bo pamiętam, że przed oczami zobaczyłem duszka, takiego samego, jakie wyobrażałem sobie, czytając Przyjaciół. Ta książka wciąż męczyła moje myśli, chciałem dowiedzieć się, czy miłość chłopców rozkwitła.

Ale duszek zniknął tak samo jak Karol.

Wtedy sobie coś uświadomiłem – historia opisana w powieści jednak mi się przytrafiła. Ba, zaczęła się, nim zacząłem czytać książkę. Przekleństwo zaczęło wypełniać się tego samego dnia, kiedy Konstancja przyniosła Przyjaciół do domu – w wieczór, gdy zabrała parasol. Nie było w niej jednak ani grama fantastyki. Karol grał rolę ducha; uczepił się jak rzep psiego ogona. Ale nie wiedziałem nic o jego rodzinie, starych szkołach. Był tylko on i teraźniejszość. No i był w moim zasięgu tylko w tygodniu, znikał na weekendy. Zupełnie jak North, który pojawiał się tylko w określonych godzinach, tak ja miałem Karola tylko w określonych dniach.

Kolejną bardzo podobną kwestią były okoliczności zakończenia miłosnej historii. Karol odszedł po moim wyznaniu, mając pewność, że go kocham. No i obiecał, że wróci.

Karol – nibyzjawa, która dosłownie wygryzła dziurę w moim sercu, by się do niego wkraść. Ale i tak za nim tęskniłem.

— Jak ja się stęskniłem za naszym domem! — powiedział Tomek, gdy zaparkowaliśmy. — Muszę wszystko obejrzeć, ale najpierw chcę zobaczyć ogród, okej?

— Dobra, dobra. — Dominika uśmiechnęła się, po czym wysiadła z samochodu, a ja tuż za nią.

Znów bawiliśmy się w rozkładanie wózka, na szczęście tym razem nie zajęło to tak wiele czasu jak poprzednio. Pomogłem Tomkowi usadowić się wygodnie, po czym przejąłem stery. Rudowłosa stwierdziła, że nie powinien sam poruszać się po podwórku, bo wszędzie mógł natrafić na przeszkody w formie kamyków lub miejscowo nierównego gruntu. Nie popierałem jej zdania, ponieważ sam czułbym się niekomfortowo, gdyby ktoś trzymał nade mną władzę, ale musiałem zgodzić się na wszystko – Tomek nie był moim bratem.

Poprowadziłem go dobrze znaną drogą do ogrodu, gdzie rosły świerki. Kiedy zatrzymaliśmy się przed nimi, Tomek dotknął obu, a potem uśmiechnął się szeroko, Wyglądał na takiego szczęśliwego.

***

Jakimś cudem udało nam się przetransportować wózek i chłopaka do domu, choć okazało się to niełatwym zadaniem. Jednak Dominika, po przeczytaniu wielu książek, wymyśliła dość efektowny sposób. Poukładaliśmy deski na schodach. Niewymyślne, ale egzamin zdało na pięć z plusem.

Zostawiłem rodzeństwo samym sobie, a sam – znając już dom państwa Kuźmiluków jak własną kieszeń – zaczaiłem się w kuchni, aby zaparzyć herbaty. Postawiłem na zieloną. Lecz gdy zalałem już kubki wodą, zdałem sobie sprawę, że nie mam pojęcia, ile słodzi Tomek. Znałem preferencje Dominiki dotyczące cukru, ale jej brata… Cóż, niedziwne, widziałem go drugi raz w życiu!

Przeszedłem się więc do salonu, ale już z korytarza słyszałem rozmowę rodzeństwa.

— Ależ Dominiko!

— Tomek, to, co się stało wtedy, nie ma teraz znaczenia, rozumiesz? — W głosie Bibliotecznej Zjawy brzmiała nutka zwątpienia w swoje własne słowa. — To było dawno i nieprawda. Zachowywałam się jak smarkula. Ba! Byłam smarkulą. Ale teraz dorosłam. Nie widziałeś tego, jak stawałam się starsza, bo nie mogłeś. Ale mówię ci to teraz: to, co wydarzyło się trzy lata temu, na dzień dzisiejszy nie ma dla mnie żadnego znaczenia.

— Czyli co? Uczucie było i się zmyło? — Tomek brzmiał za to na urażonego. — Kocham cię, czy to się nie liczy?

— Tomek, gdybyś nie spędził trzech lat na szpitalnym łóżku, znalazłbyś sobie inny obiekt westchnień! Tkwisz w uczuciach sprzed wypadku! Poza tym to właśnie przez nie…

— Tomek — przerwałem im, wychylając głowę. Dominika stała przed bratem i wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. — Zrobiłem herbatę. Ile słodzisz?

Szatyn odwrócił twarz w moją stronę. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego krzyczy na siostrę, a na mnie patrzy, jakbym czynił świat lepszym. Dlaczego oceniał w ten sposób zupełnie obcą osobę?

— Zależy od kubka — stwierdził.

— Chodź, Rafał, pokażę ci — zaoferowała się Dominika i już po chwili ciągnęła mnie w stronę kuchni. — Ile słyszałeś? — wyszeptała.

— Wystarczająco dużo, by mieć niejasne wrażenie, że czujesz się winna jego wypadkowi — odpowiedziałem.

— Bo jestem temu winna — westchnęła. — Od dawna wiedziałam, że czegoś ode mnie oczekuje. Nigdy nie sprowadzał dziewczyn do domu… Nie, nikogo nie sprowadzał. Nie wszczynał buntów, gdy rodzice kazali mu mnie pilnować. Nie, on czerpał z tego przyjemność. Jednak kiedy zaczął pokazywać swoje prawdziwe zamiary… — Skrzywiła się. — Wiesz, że to on odebrał mi pierwszy pocałunek? Rozumiesz, własny brat! Zaczęłam się go brzydzić, ale przecież go kochałam, nie mogłam nikomu powiedzieć. Choć oczekiwał czegoś więcej, niż byłam w stanie mu dać, Tomek stanowił moją jedyną ostoję. W rodzicach nie odnajdowałam wsparcia, lecz opór i rozkaz bycia dojrzałą. On traktował mnie jak dziecko i sprawiał, że byłam jak inne dzieci. Ale tego wieczoru… — Wzięła głęboki oddech. — Dom znów opustoszał, przed dziewiętnastą nie było nawet Tomka. Siedziałam w swoim pokoju i czytałam babskie czasopisma, kiedy wrócił. Nie wiem, ile wypił, ale śmierdział niemiłosiernie tanim piwskiem. Rzucił się na mnie, chyba z zamiarem zmacania swojej niewinnej siostrzyczki. Przygrzmociłam mu w głowę plikiem gazet, a potem wykrzyczałam, że nienawidzę go najbardziej na świecie. Wyszedł, a jakieś dwie godziny później zadzwonili ze szpitala.

Zamilkła. Wzięła cukiernicę i zasypała wszystkie trzy herbaty wedle swoich upodobań.

— Gdybym tego nie wykrzyczała, tylko zadzwoniła po rodziców albo powiedziała komuś wcześniej, nie spędziłby trzech lat w śpiączce. Wybaczyłam mu wszystko, wiesz? — Spojrzała na mnie, lekko się uśmiechając. — Mam gdzieś przeszłość, nie chcę nią żyć. Liczy się tu i teraz, a prawda jest taka, że kocham kogoś innego. I wcale nie chodzi o to, że Tomek jest moim bratem. Przecież nie można wmówić sobie miłości, to nie jego wina. Po prostu nie potrafię odwzajemnić tych uczuć, moje serce zajmuje ktoś nieco ważniejszy.

Doskonale rozumiałem, co miała na myśli względem miłości. Czy kiedykolwiek przypuszczałem, że zakocham się w chłopcu? W upierdliwym, rozradowanym chłopcu, który zaproponował przyjaźń, nic o mnie nie wiedząc. Ale właśnie to było w nim wyjątkowe.

— Dlatego potrzebuję twojej pomocy, Rafał. Wiem, że w końcu mu przejdzie, ale przez jakiś czas pewnie będzie nabuzowany. W takim stanie i tak nic mi nie zrobi. I głupio o tym mówić, ale… Nie mogę mu pomagać w łazience, to facet. A ojca i matki nie ma całymi dniami... Wiem, że to wielce zawstydzające, lecz… — Jej policzki pokryły się czerwienią, która mogła konkurować z kolorem włosów.

— Jasne, rozumiem, nie kończ. — Uśmiechnąłem się. Pomaganie kalece w sprawach łazienkowych nie stanowiło aż tak wielkiego problemu. — Ponoć faceci mniej wstydzą się swojego ciała. Tylko może lepiej ostrzeż Tomka, bo jak obcy człowiek zacznie iść za nim do łazienki, zacznie się robić niezręcznie.

— Aj, tam, zaraz obcy. — Machnęła ręką. — Już dobrze na ciebie reaguje, nie powinno być tragicznie.

Już nie wyglądała na tak smutną jak wcześniej, uśmiechała się szerzej. Wiedziałem, że musi wygadać komuś smutki, nawet jeśli ten ktoś nie powie nic mądrego. Czasem lepiej coś z siebie wydusić, nie oczekując odpowiedzi.

Przyjaciele tak chyba robią, prawda? 

Rozdział XXII - Wschód czy zachód?

Doobra, mam rozdział. xD Wybaczcie, że tak późno, ale wczoraj byłam na maratonie filmowym, a dziś odwiedziła mnie siostra.
Odzyskałam notebooka! Widać zapadnię między opisami w ostatnich rozdziałach a opisami w tym, prawda? Lepiej pisze mi się na mniejszych sprzętach. .w.
Doobra, co sądzicie o chorym uczuciu Tomka? Planowałam to od początku, heheh. xD No i Rafał będzie mu pomagał w łazience! ( ͡° ͜ʖ ͡°)