Epilog

Rafał za każdym razem patrzył na Szymona tak samo, jak gdy byli młodzi. Trzydziestoletni wówczas mężczyzna, który stracił wzrok przed laty, wciąż nosił grzywkę na oku, rzucał upierdliwe teksty i uśmiechał się jak nastolatek. I chyba właśnie za to pokochał go Rafał, który się nie zmieniał.

— Chcesz herbaty? — zapytał niebieskowłosy, całując Szymka w policzek. W odpowiedzi otrzymał muśnięcie palcami po policzku.

— Kawy. Słabo dzisiaj spałem — odpowiedział.

Zwyczajna środa, podczas której każdy z nas szykował się do pracy. Mimo ślepoty Szymon został nauczycielem i uczył polskiego w prywatnej szkole. Nieźle sobie radził jak na kogoś, kto prawie się poddał. Dzieciaki go uwielbiały, a jemu dawało to mnóstwo satysfakcji.

Rafał zaś zaczął pisać i pracował jako edytor w wydawnictwie, w którym sam wydawał powieści. Pozwalało mu to zostawać w domu, więc mógł w każdej chwili odebrać Szymona czy po prostu przy nim być, aby pomagać niewidomemu w codziennym życiu.

— Ile masz dziś godzin? — zapytał Rafał, stawiając przed Szymonem kubek z parującą kawą. Mężczyzna chwycił go powoli, po czym uniósł do ust i upił spory łyk.

— Cztery — odparł, po czym dmuchnął delikatnie w ciepły napój. — Jakieś plany na dzisiaj?

— Muszę zrobić zakupy, bo lodówka zaczyna świecić pustkami. — Niebieskowłosy oparł się o kredens, po czym westchnął. Nie przepadał za zakupami i robił to tak rzadko, jak było to możliwe, nie licząc codziennych wypadów do piekarni po świeży chleb. — Chcesz coś specjalnego?

— Nie, niczego nie potrzebuję. Chociaż… — Szymek podrapał się w brodę. — Serki waniliowe. Mam ochotę na serki waniliowe.

— W porządku, nie ma sprawy. Dla ciebie wszystko, kangurku.

Rafał nie pamiętał, jak to się stało, że zostali parą. To było tak dawno temu… Mimo to wiedział, że to dzięki Szymonowi jest teraz tym, kim jest. To on namawiał go do rozpoczęcia pisania, to on pilnował, aby w wyznaczonych przez siebie godzinach skupiał się na stukaniu w klawiaturę, a nie nad zastanawianiem się, czy kolor firanek na pewno pasuje do koloru ścian. I to dzięki Szymonowi wiodło się im tak, jak teraz.

— Dobra, możemy się zbierać — oznajmił były koszykarz, podnosząc się z krzesła. Zrobił to bardzo zwinnie i powoli zaniósł pusty kubek do zlewu.

~~||~~

Karol obudził się jak zawsze o szóstej czterdzieści osiem. Nie potrzebował już nawet budzika, otwierał oczy te cholerne dwie minuty wcześniej i czekał, aż zadzwoni, aby szybko go wyłączyć. Nie chciał obudzić reszty domowników.

Podniósł się leniwie z łóżka, zerkając za okno. Piękny, letni dzień. Słońce świeciło zacięcie, chcąc wykurzyć wszystkich z domów, choć w rzeczywistości dawało to odmienny efekt. Ciemnowłosy przeciągnął się jak mały kociak, po czym powoli powędrował do kuchni.

Wciąż zaspany, nie wiedząc, co się dzieje, nastawił wodę na herbatę. Uważał herbatę za napar bogów i nie wyobrażał sobie bez niej poranka. Za każdym razem wypijał jej pół litrowy kubek. Cóż z tego, że biegał po tym sikać dwa razy więcej niż normalny człowiek? Dla niego liczył się fakt, iż jednak wypił herbatkę.

Pogrzebał w lodówce, wyjął jakieś mięso, ser i pomidory. Trochę się pokręcił w poszukiwaniu bułek, ale w końcu jego palce natrafiły na chlebak. Niemal na ślepo pokroił pieczywo i zrobił sobie śniadanie. Ale Karol już tak miał, a mimo wszystko nigdy nie zrobił sobie krzywdy.

— Braciszku! — Izabela, jego siedmioletnia siostra, pojawiła się w kuchni i przyczepiła do nogi niczym rzep do psiego ogona. I nie, nie chciała puścić. — Zrobisz mi też?

— Mama ci zrobi — odparł, próbując się uwolnić od małej, ale ta nie dawała za wygraną i, trzymając jeszcze mocniej, zaczęła nawijać „proszę”. — Nie mam czasu, śpieszę się do szkoły.

— Ale dzisiaj jest sobota, Karol. Koniec roku szkolnego był wczoraj.

Koniec roku szkolnego był wczoraj.

Koniec roku szkolnego był wczoraj.

K o n i e c r o k u s z k o l n e g o b y ł w c z o r a j.

Karol przetarł oczy i w samej piżamie wybiegł na dwór, pokonując cztery piętra w dół. Zdążył tylko założyć klapki, na szczęście, gdyż biegł przez zroszony trawnik.

Gdy tylko zobaczył niebieską czuprynę, zatrzymał się i wstrzymał oddech. Powoli, z drżącymi rękami, zbliżył się do Rafała Zawadzkiego i staną przed nim tak, jak wyszedł z łóżka: w piżamie, z nieuczesanymi włosami, w okularach zsuwających się z nosa. Wypuścił wstrzymywane powietrze i wtedy też siedzący zawsze w tym samym miejscu chłopak przeniósł na niego wzrok.

Szare, nieprzeniknione oczy Rafała uśmiechały się, czekając. A Karol nie wiedział, co powiedzieć. Czuł się głupio. Zaledwie kilka godzin temu w przeszłości kochał się z dziewiętnastoletnim Rafałkiem, a teraz… Teraz stał naprzeciw kogoś, kto miał za sobą mnóstwo chwil gorszych i lepszych, kto przeżył ponad sto lat. I trochę bał się, że palnie jakieś głupstwo, że zrazi go do siebie, że Rafał pomyśli, iż jednak zadał się z dzieciakiem.

Zacisnął dłonie w pięści i odetchnął głęboko.

— Dzień dobry, panie Rafale — zaczął, siadając tuż obok niego. Niebieskowłosy odwrócił głowę w jego stronę, cały czas przyglądając się jego twarzy. Nie odezwał się jednak słowem. — Wie pan co, ostatnio zdarzyło się tyle dziwnych rzeczy… — Karol pokręcił głową.

Czyli jednak się nie udało? Rafał go nie pamiętał? A miał taką nadzieję…  Myślał, że może spędzi z nim szczęśliwie resztę życia.

— Co jest takiego pięknego w tym niebie, że tak na nie patrzysz, co? — Karol już nie mógł wytrzymać. Zwracanie się do niego „pan” stało się męczące. — Tylko patrzysz i patrzysz. Więc, Rafał, co w nim widzisz?

— Swoją przeszłość. — Karol myślał, że się przesłyszał. Aż podsunął wyżej okulary, aby dokładniej widzieć uśmiech niebieskowłosego chłopca, który szczerzył właśnie zęby. — Przeszłość, w której byłeś, mój Rycerzu.

~~||~~

Kropelki odbijały się od szyb. Rafał leżał na łóżku, czytając kolejną książkę, o której wcześniej nie słyszał. Popijał herbatę, a Karol po raz wtóry wpatrywał się w okno. Teraz to on coraz częściej przyglądał się niebu.

— Ej, pamiętasz, jak się poznaliśmy? Padał deszcz, tak jak dziś — zagadał.

— Nie mógłbym zapomnieć, uratowała mnie w końcu twoja parasolka. — Rafał uniósł kąciki i ust i spojrzał na swojego drugiego męża.

— A opowiesz mi jeszcze raz naszą historię? — Szatyn natychmiast znalazł się obok czytającego i spojrzał na niego wzrokiem zbitego psa.

— Znowu? Nie znudziła ci się jeszcze?

— Jeśli to ty byś opowiadał, mógłbym słuchać nawet o życiu glonów — zarzekł się.

— Akurat. — Rafał przewrócił oczami. — Zresztą, nie przesadzaj. Jesteś równie dobrym bajkopisarzem co ja.

— No proszę! Błagam! — Niemal zapłakał, co Rafała doprowadziło do chichotu. — No co… Uwielbiam to, jak wspominasz chwilę zakochania.

— Ohohoho, nie wierzę! Kiedy stałeś się taki sentymentalny?

— W chwili, kiedy okazało się, że mnie pamiętasz… — Teraz Karol wydawał się zawstydzony. Odwrócił wzrok, jednakże Rafał delikatnie przysunął chłopca w swoją stronę.

— Ale to twoja zasługa, kochanie. Powinieneś postrzegać siebie jako bohatera.

— Marny ze mnie bohater — mruknął.

— Nauczyłeś mnie, jak się bać, jak się śmiać, jak kochać. — Niebieskowłosy delikatnie pogładził Karola po policzku. — Jeżeli to nie bohaterstwo, to nie wiem, jak mógłbyś udowodnić swoją wielkość, Rycerzu.

— No dobra, niech ci będzie, że jestem bohaterem — burknął, machając lekceważąco ręką. — Ale masz mi opowiedzieć bajkę o nas!

Rafał przybrał sceptyczną minę i patrzył na szatyna jak na upierdliwego dzieciaka. Jednak ten nie dawał za wygraną.

— Rafał, no proszę. Ostatni raz…

— Ostatni. — Niebieskowłosy uniósł palec, aby podkreślić moc wypowiedzi. — To zbyt długa historia, aby opowiadać ją tak często.

Karol ułożył się wygonie, to znaczy na kolanach Rafała, a potem wlepił swoje złote oczy w twarz osoby, którą pokochał za wszystko, za co można pokochać człowieka.

— Czekaj, jak to było? — Rafał podrapał się w tył głowy. — A! Choć lśniące w blasku ulicznych latarni krople spadały i z cichym, samotnym kapnięciem uderzały o asfalt, dzień nie był smutny…

A więc, tak kończy się przygoda z „Przyjaciółmi”. Pisząc tę notatkę, mam łzy w oczach i jestem bliska płaczu, ponieważ udało mi się skończyć kolejną historię. Nie jest ona najlepsza, ma mnóstwo niedociągnięć i niewyjaśnionych wątków, ale uwielbiam bohaterów. Każdy z nich jest dziwny na swój własny sposób – Karol to uparty ekstrawertyk, Rafał z początku to zimna, niedostępna sucz, ale potem przeistacza się w pięknego motylka, Little Monsters to osobna historia, bo tych dziewczyn nie da się ogarnąć, Dominika jest niestabilna psychicznie, a Tomek to ukryty gej, tylko nie chce się przyznać.
Zdradzę wam teraz pewną tajemnicę. Dawid zejdzie się z Dominiką, zaprosi ją w końcu na kawę. A Adam zaprzyjaźni się z Natalką, dzięki czemu znowu nauczy się szacunku do kobiet. Okaże się również, że pisze całkiem niezłe teksty. Konstancja? Kontie ma się dobrze, została zarządcą dużego banku i wiedzie jej się wyśmienicie. Doczekała się też trójki przecudownych dzieci.
„Przyjaciele” to dziwny twór, z którego mimo wszystkich jego wad jestem dumna. To prawie jak z dzieckiem. Kochamy je mimo wszystko. I dlatego też, choć wiem, że ta opowieść wymaga wielu poprawek, uwielbiam ją. Mam nadzieję, że Wy także.
Czy mogę poprosić o danie jakiegoś znaku życia, jeśli to przeczytał*ś? Proszę, bardzo proszę.
I dziękuję za bycie ze mną do końca!