Rozdział XXX

Notacja wykładnicza

Czy wspominałem już, jak bardzo matematyka wpływa na mój umysł i nakłania do refleksji oraz rysowania dziwnych rzeczy na marginesie? Pewnie tak.

Na tej pamiętnej lekcji powtarzaliśmy notację wykładniczą. Cztery razy dziesięć do minus trzydziestej czwartej, blablabla. Czułem się jak na fizyce w pierwszej klasie, kiedy to obliczaliśmy długość fali światła czerwonego. Moja kartka, zamiast notatek, zawierała dziwne szkice człowiekopodobnych istot o twarzach w kształcie cebuli oraz rączek przypominających patyczki. Ale i tak byli piękni oraz różnorodni, przedstawiali w końcu moją klasę.

Czekałem na Dawida, który wpadnie do klasy, jak to miał w zwyczaju. Powiedziałby jak zawsze klika słów o jakimś konkursie, zbiórce albo innej głupocie, której wygrana równałaby się z otrzymaniem certyfikatu nietykalności. Co prawda dzień bez sprawdzianów i kartkówek, bez odpowiedzi ustnych oraz bez sprawdzania prac domowych to naprawdę kusząca propozycja, jednakże nikomu się nie chciało angażować w żadną działalność, która zmuszałaby do kiwnięcia palcem. Dzisiejsza młodzież w ogóle w nic nie chce się angażować i tylko siedzi na tych swoich tyłkach i…

— Panie Zawadzki — odezwał się nagle ciężkim głosem sor od matematyki. Podniosłem wzrok i spojrzałem na niego, próbując nie pokazywać, że właściwie wcale go nie słuchałem. — Czy mógłby pan wypłukać gąbki?

Tak, wszystko kończy się i zaczyna podczas płukania gąbek. Bo kiedy brudna woda spływała do umywalki, stwierdziłem, że czas zrobić krok do przodu, jeśli chodzi o mój związek. Duży krok do przodu. W końcu… Mijał już piąty miesiąc, odkąd zacząłem chodzić z Karolem. I… naprawdę mi na nim zależało.

To dziwne, kiedy nic nie czujesz, a nagle zaczynasz kochać, chcesz się o kogoś troszczyć i starasz się z całych sił dogodzić tej drugiej osobie, a jednak mimo wszystko ciężko ci czasem, ponieważ nie wiesz, co powinieneś zrobić. Miłość w moim przypadku była wszystkimi uczuciami naraz. Zalewała mnie momentami fala emocji, topiłem się w niej, nie mogłem oddychać, a potem pojawiał się Karol – mój dzielny Rycerz – i jednym, szybkim ruchem wyciągał mnie na powierzchnię, pozwalając wziąć głęboki haust powietrza. Wtedy też, oddychając z trudem, uśmiechałem się z wdzięcznością, dziękując przeznaczeniu, losowi – na jedno wychodzi – że postawił na mojej drodze tak wyjątkową osobę.

Na długiej przerwie Karol poszedł do sklepiku znajdującego się uliczkę dalej, aby kupić sobie coś do jedzenia, bo rano oczywiście nie zdążył. Dlaczego? Bo spod internatu przyszedł po mnie! Czasami chłopak mnie rozbrajał i nie wiedziałem, czy mam się śmiać, czy płakać. Jednakże zachowywał się bardzo romantycznie nie potrafiłem mu odmówić ani stanowczo rozkazać, aby przestał. Lubiłem z nim spacerować.

Długą przerwę spędziłem więc w towarzystwie Dominiki oraz biblioteki. Koło teatralne zebrało się na swoje obrady, dzięki czemu mogłem patrzeć na twarze młodych aktorów pozbawione w tej chwili jakiegokolwiek wyrazu, wiedząc, że jeszcze półtora miesiąca wcześniej grali umierających, szalonych bądź dogłębnie smutnych ludzi, wczuwając się w ich sytuację tak, jakby sami nimi byli. Nie, tak naprawdę się nimi stawali. Przesiąkali bohaterami wystawianych sztuk.

Jedna z dziewcząt, taka długowłosa blondyneczka o delikatnej urodzie, z cieniutkim, ale długim noskiem, patrzyła na mnie przez krótką chwilę, a później przeniosła wzrok na swojego brata. Skąd wiedziałem, że to jej brat? Oczywiście nie szpiegowałem – przeczytałem to samo nazwisko na ich identyfikatorach, a podobieństwo w rysach twarzy tylko potwierdziło jakże szczegółowe dochodzenie.

— Ładnie to tak podsłuchiwać? — Dominika zaszła mnie od tyłu. Wydawała się radosna, wyspana i przede wszystkim normalna, nie tak jak ostatnio, kiedy znalazłem się rozdygotaną w parku.

Mój układ z Tomkiem kwitł. Dostawałem wiadomość za każdym razem, gdy wychodziła i kiedy wracała. Czasami znikała na dwie godziny, czasami na całą noc. Mimo wszystko nie mogłem jej nic powiedzieć, bo przecież była dorosła i sama najlepiej wiedziała, co może, a co nie. Jej zachowanie świadczyło tylko o tym, jak bardzo się zagubiła we własnych uczuciach.

— Tylko patrzę. Aktorzy zawsze wydawali mi się interesujący, zwłaszcza poza sceną, nie sądzisz? — Spojrzałem na rudowłosą przyjaciółkę.

Wyglądała jak nienaganna uczennica: włosy zaczesane w kucyk, ciemne spodnie, biała koszula i to wszystko dopełnione ciemnym, kaszmirowym sweterkiem. Uśmiechała się od ucha do ucha, najwyraźniej na mój widok.

— Są, są, ale ja tam ich wolę na scenie. Wiesz, piękne stroje, wyuczony tekst. Ach! Mogłabym być aktorką. — Rozpłynęła się we własnych marzeniach, a ja przewróciłem oczami.

— To nią zostań — stwierdziłem.

— Akurat, nie nadaję się do tego. — Machnęła ręką, choć widziałem, że wcale nie jest jej to aż tak obojętne. — Jestem Biblioteczną Zjawą, potrzebna jestem tutaj,  a nie na scenie, przed oczami setki widzów.

— A youtube? Tak też oglądają cię setki, jeżeli nie tysiące.

Pokręciła głową.

— Nie namówisz mnie na teatr. Nie. Koniec, kropka.

Uparta rudowłosa sięgnęła po pierwszą lepszą książkę z regału, o który się opieraliśmy. Był to zbiór rosyjskich wierszy z polskim tłumaczeniem. Otworzyła na pierwszej lepszej stronie i zaczęła czytać wyrwany dosłownie z nikąd fragment przyciszonym głosem. I to w oryginale! Wiecie, jak to brzmi, kiedy ktoś szepcze wam do ucha po rosyjsku? Nie? To się cieszcie, bo choć w wykonaniu Dominiki powinno to zabrzmieć pięknie, spokojnie i uroczo, to poczułem się jak zastraszany i wcale nie cieszyłem się, że czyta mi to właśnie ona.

— A co to za zbiorowisko? — Znikąd pojawił się Karol. Ścisnął mnie mocno za rękę: to było jak delikatny pocałunek, kiedy wszyscy patrzyli.

— Rafał twierdzi, że powinnam grać w szkolnych sztukach — odpowiedziała Dominika, wydymając policzki.

— Rafał to by nas wszystkich gdzieś wsadził, tylko nie siebie. — Karol uśmiechnął się ciepło. — Będziemy tak stać i patrzeć, czy może pójdziemy na korytarz i zjemy? Jestem głodny jak cholera, a gdy siedzę z wami, ludzie mniej mi się przyglądają.

Karol wciąż miał mnóstwo fanek, które nie wiedziały, że ich bożyszcze umawia się z facetem. Wzdychały do niego, chichotały i mrugały pomalowanymi rzęsami, a czasami odważyły się nawet na nieśmiałe „cześć”. Kiedyś bardziej mi to przeszkadzało, teraz raczej to ignorowałem, zwłaszcza po tym, jak kilka razy i do mnie odezwali się ludzie, których nie znałem. Jakoś nie kwapiłem się do zawierania nowych znajomości – znalazłem już kilku dobrych przyjaciół.

Wyszliśmy na korytarz i rozsiedliśmy się na jednej z wolnych ławek. Karol wyjął kanapkę i zaczął się zajadać, opowiadając mi z pełną buzią o tym, co się działo wczorajszego wieczora w internacie. Chłopaki świętowali czyjeś osiemnaste urodziny i zrobili niezłą libację alkoholową, wciągając w to również dziewczyny, a Karolek oczywiście brał w tym udział i teraz próbował wyglądać normalnie mimo kaca.

— Powiem o nas mojej mamie.

W pierwszym momencie się zadławił, potem przełknął, a na sam koniec wybałuszył na mnie swoje po raz kolejny przyozdobione soczewkami oczy.

— Co cię tak nagle naszło?! — Wydawał się zaskoczony i nieco przestraszony moją decyzją, ale ja tylko wzruszyłem ramionami.

— Tak jakoś, powinna wiedzieć, w końcu jestem jej synem, tak?

Stwierdziłem, że podjąłem bardzo dobrą decyzję. Uwielbiałem moją mamę i wiedziałem, że zaakceptuje mnie w pełni takiego, jakim jestem, więc nie musiałem się martwić, czy wyrzuci mnie z domu albo wydziedziczy. Moja mama była bardzo dobrą osobą i nie skrzywdziłaby muchy, a co powiedzieć własnego syna! Poza tym… Wiedziałem, że niedługo przyjdzie mi się z Karolem rozstać, dlatego chciałem, aby mama wiedziała o tym mimo wszystko.

— Masz coś przeciwko? — zapytałem.

— Oczywiście, że nie. Po prostu mnie zaskoczyłeś. — Karol znowu się uśmiechnął, tak jak zawsze: ciepło i ze zrozumieniem. — Zróbmy to razem, dobrze? Wpadnę do was na kolację.

— Dobrze. — Pokiwałem głową.

###

Jak już wszystkim powszechnie wiadomo, moja mama uwielbiała eksperymentować w kuchni. Dlatego też zdziwiłem się, kiedy na obiadokolację postanowiła przygotować drobiowe kotlety. Niby danie jak danie, ale nie było zbyt wykwintne jak na mamę! W końcu wszyscy zawsze powtarzali „Elwira ma niezwykły talent kulinarny”. A tu zwykłe kotlety.

Nie wiem dlaczego, ale trochę się zmartwiłem. Może nie miała humoru? Jednakże moje wyimaginowane zmartwienia rozwiały się z chwilą, gdy zaczęła radośnie rozmawiać z Karolem. No tak, przecież on każdemu potrafił przywrócić uśmiech.

Siedząc przy stole, trochę się bałem, że wszystko skończy się zdecydowanie za szybko. Czekałem, aż wszyscy zjedzą, raz co raz zerkając to na zegar, to na rozpruwającą o jakiś głupotach mamę. Dlaczego tak ciężko było mi się przyznać do niej przed prawdą?

Konstancja wyglądała na zaspaną. Miała potargane włosy i pogniecioną bluzkę. Kiedy ostatnio z nią rozmawiałem, wyjaśniła mi dokładnie, dlaczego to właśnie mnie wyznaczyła na przewodniczącego. Stwierdziła, że szkoła powinna w końcu zacząć stawiać na sportowców, a skoro tak bardzo uwielbiałem koszykówkę, nadawałem się na to stanowisko idealnie. Poza tym zawsze pod ręką miałem ją, więc to jakby ona wciąż pozostawała Królową naszej małej szkoły.

Ścisnąłem mocno widelec, bojąc się, ale jednocześnie nie mogąc wytrzymać. Nie chciałem dłużej czekać.

— Mamo… — zacząłem, patrząc na Karola, jakby błagając bezgłośnie o pomoc. Chyba zrozumiał.

— Wie pani, pani Elwiro, już dawno mieliśmy o tym powiedzieć z Rafałem, ale za każdym razem zjadał nas strach o odrzucenie. Doskonale wiemy, że jest pani wspaniałą osobą pełną empatii, ale mimo wszystko czasem trudno wziąć się w garść. — Karol wziął moją dłoń. — Od jakiegoś czasu chodzę z pani synem.

Nastała chwila ciszy, po czym mama wypuściła wstrzymane powietrze.

— A ja myślałam, że stało się coś poważnego! Chłopcy, jesteście przeuroczy, ale domyślałam się już od dawien dawna. W końcu każdy ślepy by to dostrzegł.

Czy nasz związek i obustronne przywiązanie było widać aż tak bardzo?

Rozdział trzydziesty! Jeszcze jeden i epilog! Uch, mam nadzieję, że pojawią się jak najszybciej. c:
Macie reakcje pod rozdziałem i proooszę, klikajcie w nie, jeśli nie wystawiacie komentarzy. Da mi to kopa do pisania, tak jak komentarze. :3