Mój już na zawsze

Nie wiem, kiedy uzależniłem się od czekania na zieloną kropkę. Nie wiem, kiedy czytanie wiadomości zaczęło sprawiać tak ogromną radość. Nie wiedziałem nawet, czy wierzyłem jego słowom, czy może chciałem wierzyć, a może tylko przekonywałem się, że muszę w nie wierzyć.

Zaczęło się niewinnie. Poznaliśmy się na czacie, kiedy pewnego słonecznego, letniego popołudnia nie potrafiłem wytrzymać nudy. Odpaliłem komputer. Niedługo zajęło mi szukanie odpowiedniej strony. Pokoje, a w nich szarzy ludzie, którzy pragną zostać anonimowi. Ilu z tych chłopców tak naprawdę było chłopcami? Ile dwunastolatek kłamało, że skończyło osiemnastkę? 

Monotonia

I wtedy pojawił się on. Jego wiadomości w odróżnieniu od reszty nie posiadały emotikon. Były z nich wyprane, a mimo to potrafiłem stwierdzić, czy płacze, czy się śmieje, czy ma ochotę na pogawędkę, czy mam się odczepić.

Nie zauważył mnie od razu. Dopiero trzeciego dnia odpisał mi krótkie, ale jak wiele wtedy znaczące „Cześć.” Myślałem, że dostanę zawału ze szczęścia. Zaczęliśmy rozmawiać. Na wspólnym poznaniu się minął tydzień. Wspominałem jego słowa przed zamknięciem oczu, kiedy skupiałem wzrok na śnieżnobiałym suficie. Zastanawiałem się, jak wygląda, jaki brzmi jego głos, ile mierzy wzrostu. Ale on nie chciał rozmawiać, nie chciał robić zdjęć ani zdradzać szczegółów ze swojej budowy ciała.

Dni uciekały jak piasek przez palce. Przywiązałem się do niego bardziej niż do rodzonej matki. Nie potrafiłem przeżyć dnia bez wypisania setki wiadomości i wielogodzinnych rozmów na facebooku. Serce mi zamierało, gdy nie widziałem go dostępnego. Miał prywatne życie, to jasne, że nie musiał spędzać każdej wolnej chwili w Internecie z gościem, którego poznał na głupiej stronie dla jeszcze głupszych ludzi.

Po miesiącu całkiem się uzależniłem. Zalogowany w Internecie przez dwadzieścia cztery godziny. Zarywałem noce, byle by spędzać z nim czas. Bolało. Bolało, że nie było go przy mnie, że nie mogłem ścisnąć jego dłoni

„Jeszcze nikt nie był dla mnie tak miły!” napisał pewnego razu, a oczy zaszły mi łzami.

Dlaczego to musiało przytrafić się właśnie mi, a nie osobie o mniej zszarpanych nerwach, komuś cierpliwemu, komuś silnemu, pełnemu współczucia.

„Chciałbym, abyś został mój już na zawsze.”

Dawał mi znaki? A może chciał przez to pokazać, że traktuje mnie jak przedmiot? Nie, to do niego niepodobne. On, mój ideał, nigdy nie traktowałby żywej istoty w ten sposób. Wyrozumiały, radosny, optymistyczny chłopak, w którym się zakochałem.

„Ja też nie potrafię bez ciebie żyć.”

Czytał mi w myślach? Chyba tak. Dawałem mu do zrozumienia, jak bardzo mi na nim zależy. A on wciąż nie chciał zdradzić nic związanego z prywatnością. Tylko jego imię grało mi w uszach. Mikołaj. Mikołaj. Mikołaj. Za pierwszym razem zażartowałem, że chcę prezent. Rzeczywiście go dostałem. Drobny pakunek z listem, którego obiecałem nie otwierać do końca kwietnia. 

Spędziliśmy razem cały rok. Pewnego dnia nawet zadzwonił. Jakże się ucieszyłem, mogąc słyszeć ciężki, zmęczony głos w słuchawce! Ale Mikołaj wydawał się inny podczas rozmowy słownej. Ospały, wyczerpany, niechętny. Nie zauważyłem tego, będąc zbyt ogarnięty euforią.

W połowie marca nagle zniknął. Nie było zielonej kropki. Nie odpisywał na esemesy, nie odpierał telefonu. Na czacie też nikt go nie widział. Złączony obietnicą wyczekiwałem ostatniego, kwietniowego dnia.

Pamiętam jak dziś, że usiadłem na schodach przed domem. Pasiasty kot, który często towarzyszył mi podczas internetowych rozmów, ułożył łebek na moich kolanach i zerkał smutno zielonymi oczami. On wiedział.

Otworzyłem kopertę i zacząłem czytać nakreślone krzywym pismem litery.

Opoczno, dn. 6.01.2014

Jakubie!

Zdecydowanie bardziej wolę zwracać się do Ciebie Kubuś, dlatego w dalszej części listu pozwolę sobie na używanie zdrobnienia.

Nawet nie wiesz, jak ciężko jest mi wyznać prawdę. Serce mnie boli na samą myśl o tym, że kiedy to czytasz, ja już wącham kwiatki od spodu. Nigdy Ci nie powiedziałem, ale mam raka. A może bardziej odpowiedni byłby czas przeszły? Tak, będę pisać w przeszłym, bo wszystko przeminęło. Miałem. Żyłem. Już mnie nie ma. Nie oddycham.

Uch, przepraszam, czy nie brzmię zbyt patetycznie?

Zdiagnozowano u mnie raka płuc w połowie roku 2011. Nie musiałem czekać długo na werdykt. Było za późno. Chemie, leki, nic nie pomagało. Przyjmowałem tylko olbrzymie dawki tabletek przeciwbólowych, by móc się uśmiechać i pocieszać mamę. Mój tata zginął w wypadku samochodowym, kiedy jechał na moje drugie urodziny. Wiesz, jak bardzo obwiniam się o jego śmierć? A teraz jeszcze i ja miałem odejść! Mama się załamała, całymi dniami chodziła nieobecna, zażywała antydepresanty. Nie potrafiłem jej pomóc. A ona chciała tylko, bym się szczerze uśmiechał, bo doskonale rozpoznawała drobne kłamstwa.

Kiedy poznałem Ciebie, wszystko nabrało kolorów. Chodziłem radosny, sycąc się nadzieją. Istniała szansa, że moje życie się odmieni. Chciałem Cię przytulać, śmiać się razem z Tobą, całować i kochać się, dopóki starczy mi sił, a potem jeszcze raz. Niestety, za późno zdałem sobie z tego sprawę. 

Około września powiedziano, że zostało mi pół roku życia. To było tego samego dnia, co nasza pierwsza rozmowa. Wiedząc, że i tak umrę, musiałem Cię usłyszeć. 

Mogłem się przyznać. Ale po co zamartwiać kogoś, kto ma przed sobą jeszcze wiele lat istnienia, podczas gdy ja się kruszę i rozpadam na kawałki? Nie potrafiłem odebrać Ci szczęścia z naszych rozmów. Wiem, teraz pewnie płaczesz, bo Cię kochałem, a się nie przyznałem. Jednak wina nie leży tylko po mojej stronie – sam mogłeś wyjść z inicjatywą! Nikt nie bronił słać miłosnych wyznać. 

Moja mama wie o Tobie. Opowiadałem jej, jaki to Kubuś jest wspaniały, ile serca wkłada w rozmowy, w przekonywanie mnie do pokazania twarzy… Czy chciałeś oglądać kogoś o zapadniętej twarzy i cieniach pod oczami? Nie było we mnie nic przystojnego, dlatego się nie pokazałem. Wybaczysz? Nie masz wyboru, inaczej będę Cię nawiedzał w nocy albo coś.

Ręka odmawia mi posłuszeństwa. Chyba nie dam rady napisać nic więcej. Dołączam adres mojego rodzinnego domu. Jeśli zechcesz odwiedzić kiedyś mój grób, pojedź najpierw do mamy, na pewno się ucieszy z odwiedzić nieoficjalnego chłopaka jej syna.

Pozostaniesz na zawsze w moim sercu, choć to zawsze już nie istnieje.

Kocham Cię,

Mikołaj

Jak można być tak bardzo samolubnym? Dlaczego? Dlaczego… 

Nie potrafiłem powstrzymywać łez. Ryczałem jak głupi, uderzając pięściami o kolana. A kot ułożył się zmęczony koło mojego uda i wpatrywał się ślepo w kwitnące, wiśniowe drzewo.

Wsiadłem w pierwszy pociąg i pojechałem do jego mamy. Zdziwiła się na mój widok. Zjedliśmy razem ciasto czekoladowe. Znów się rozpłakałem, a wtedy ona przyciągnęła mnie do siebie i powiedziała: „Odkąd Mikołaj cię poznał, wróciła mi wiara, że szczęście istnieje naprawdę.”

Dziś mija szósta rocznica twojej śmierci, wiesz? I znów, jak co roku, stoję nad grobem z bukietem tulipanów. Nie lubisz kwiatów ze sklepu, prawda? Kradnę je twojej sąsiadce, ale przymyka na to oko. I nieważne, że od jakiegoś czasu muszę spędzić pięć godzin w pociągu, by móc cię odwiedzić. Ten czas poświęcam na przemyślenia. Nikogo nie mam. Do tej pory nikt nie był tak piękny w swej prostocie jak ty. Wiem, że mogę zakochać się ponownie, a ty nie będziesz zły. Po prostu czekam na okazję. Jeszcze znajdę kogoś równie wyjątkowego.

Pamiętaj tylko, że jestem twój na zawsze, bez względu na to, ile owe „na zawsze” będzie trwać.

~~~

Krótka miniaturka. I tak, na pomysł wpadłem, kiedy robiłem siku. Toaleta to skarbnica pomysłów.