Rozdział VII

Świąteczne niespodzianki

Gdy obudziłem się rano, Karola nie było obok, a kołdra spoczywała wokół moich ramion. Nie spodziewałem się, że chłopak jest takim rannym ptaszkiem. Sam nie chciałem jeszcze wygrzebywać się z łóżka. Rycerz zapewne schował się w łazience, by załatwić poranną toaletę. 

Wdychając zapach pościeli, zamknąłem oczy. Nie zdawałem sobie sprawy, że mogę czuć się tak żywy. Dwa miesiące wcześniej, jeszcze zanim na mej drodze stanął Karol, sobotnie poranki wyglądały tak samo. Śniadanie, kreskówki, Internet, zadania domowe. Teraz częściej wychodziłem na boisko, częściej spacerowałem, częściej się uśmiechałem. Zauważyli to wszyscy – koledzy z drużyny, lekarze, pani w sklepie, nauczyciele. Nie przypuszczałem, iż życie może zmienić się tak bardzo pod wpływem jednej osoby.

Karol wmaszerował po kilku minutach z ręcznikiem na ramionach, mając na sobie tylko spodnie. Kropelki wody na jego włosach migotały wraz z wdzierającym się przez rolety słonecznym światłem. Dochodziła dziesiąta.

— Pozwoliłem sobie wziąć prysznic — oznajmił, siadając na krześle. — Nie chciałem zasmrodzić ci mieszkania.

— Nie ma sprawy — powiedziałem, ziewając, przez co przeciągnąłem „a” w ostatnim wyrazie. — Sam też powinienem się ogarnąć. Ale tak bardzo mi się nie chce.

Piwne tęczówki chłopca zeszły z mojej twarzy ku klatce piersiowej. Przewróciłem oczami, zakrywając się kołdrą aż po końce jasnoniebieskich włosów. Niespecjalnie odpowiadało mi, gdy ktoś wbijał we mnie wzrok. Czułem się pod ostrzałem. Wciąż nie przywykłem do myśli, że Karola nie obchodzi fakt, że jestem tylko nieudanym eksperymentem genetycznym. Ja się z tym pogodziłem, ale inni… Niektórzy nadal nie zgadzali się z myślą, iż planowany tyle lat projekt spalił na panewce. Zwłaszcza nowy lekarz prowadzący.

— Może w ramach podzięki za wczoraj przygotuję śniadanie? — zaproponował Karol, a ja wychyliłem głowę spod pościeli. 

— Jasne, kuchnia jest do twojej dyspozycji — odparłem. 

— Wygrzeb się do tej pory.

Drzwi zamknęły się z cichym, normalnym dla nienaoliwionych zawiasów jękiem. Zszedłem, a raczej wyczołgałem się z łóżka. Wylądowałem na podłodze. Podrapałem się w tył głowy, a następnie z rezygnacją podniosłem na nogi i przeszukałem szafę. Koszulka i spodnie – czyli to, co zwykle. Nie byłem tym, który podążał za modowymi trendami. Dojście do łazienki stanowiło wyzwanie równe zdobyciu Mount Everestu. Doczłapałem tam jednak, a gdy tylko ciepła woda dotknęła mojej skóry, rozluźniłem mięśnie i odetchnąłem. Byłem naprawdę spięty.

Karol przygotował grzanki i jajka. Odnalazł nawet skrytkę mojej mamy, skąd wyjął karton soku jabłkowego, twierdząc, że nie powinniśmy pić kawy. Spojrzałem na niego sceptycznie, ale nie chciałem się kłócić, więc zadowoliłem się tym, co miałem. Siedząc razem przy stole, milczeliśmy, tylko od czasu do czasu posyłając sobie spojrzenia. Nie potrzebowaliśmy słów. 

Musiałem przyznać, że nigdy nie jadłem tak dobrze wysmażonych jajek. Rozpływały się w ustach, miały delikatny posmak pieprzu. Zastanawiałem się, czy aby na pewno dodał sól, gdyż jej nie wyczułem. Grzanki również zostały dopieczone, przez co rozpuszczające się na nich masło wyglądało po prostu smakowicie. 

— Powinieneś zostać kucharzem — rzuciłem.

— Mama dość często to powtarza. — Uśmiechnął się tak jak zawsze. — Poza tym jestem ci naprawdę wdzięczny. Wiesz, przywiązałem się do Konstancji… Myśl, że może obściskiwać się z kimś innym, że jakiś obcy facet ją całuje… Doprowadza mnie do szału. — Oczekiwałem wybuchu złości, ale on tylko zmrużył oczy i przekręcił głowę w bok, wciąż się uśmiechając.

— Jesteś silnym facetem — stwierdziłem, przyglądając mu się dokładnie. Karol ściągnął brwi. — Nie poddajesz się, to już coś. No i nie pokazujesz złości. Słabość owszem, ale każdy musi sobie czasem popłakać, prawda?

— Płakałeś kiedyś?

Pytanie padło nagle i zawisło w powietrzu. Złote oczy wbite w moją twarz, w moje szare, szklane tęczówki, zdawały się czytać z nich jak z książki. Wtedy to ja uniosłem kąciki ust.

— Nie — odpowiedziałem, a następnie upiłem łyk soku. — To nie tak, że nie chciało mi się płakać. Było wiele takich momentów, gdy chciałem zniknąć, gdy ogarniała mnie bezsilność, ale nie mogłem ronić łez. Jestem dzieckiem bez uczuć, pamiętasz? 

— Ostatnio zacząłeś czuć — przyznał, opuszczając oczy.

— Bo nauczyłeś mnie, czym jest strach. Zdaje mi się, że gdyby każdy na samym początku poznawał to uczucie, ludzie cieszyliby się bardziej z życia. Bo wiesz, robię wszystko, by się nie bać, odrzucam to daleko i dlatego ostatnio wszystko przychodzi mi z łatwością. Strach powstrzymuje nas przed większością rzeczy, które — być może — sprawiają przyjemność.

— Coś w tym jest — zgodził się. — Ale nawet gdy się boimy, mamy przyjaciół, którzy nas wspierają. Gdyby nie ty, zawaliłbym wczoraj ten mecz. 

— Dostałem naprawdę piękny prezent na gwiazdkę. 

— Czekam na rewanż — wystawił język, a ja parsknąłem śmiechem.

Poranek minął na przekomarzaniu się, na rozmowach na głupie i głupsze tematy, na przeglądaniu facebooka, na śmianiu się ze zdjęć z wczorajszego meczu. Czas spędzany z Karolem nigdy się nie dłużył, oboje potrafiliśmy gadać i gadać, tematom do dyskusji nie było końca. Kiedy Rycerz się rozkręcał, nawijał jak najęty, nie pozwalając mi dojść do słowa. Wtrącenie się w środku wypowiedzi kończyło się moimi wrzaskami – łaskotał mnie, co w jego mniemaniu oznaczało karę, ale ja zdążyłem przywyknąć. 

— Rafał, chodźmy na boisko — zaproponował w pewnym momencie Karol. Uniosłem brew i spojrzałem na niego pytająco. — Zostało mi dwie godziny do autobusu.

— Nie masz przypadkiem kaca? — zainteresowałem się.

— Kac morderca: nie ma serca. — Przyłożył ręce do piersi i przewrócił się na łóżko, udając, że umiera. — Byłbym okropny, gdybym po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłeś, jęczał, jak bardzo boli mnie głowa oraz narzekał na pozostałe skutki spożywania alkoholu.

— W takim razie nieźle się trzymasz.

— Dobra, skończmy to gadanie! Chodźmy na dwór! 

— Niech ci będzie, ale wylądujemy w śniegu.

Zabezpieczeni szalikami, przyodziani w grube kurtki oraz rękawice, opuściliśmy mieszkanie. Wiatr smagał nas po twarzy, a w powietrzu tańczyły pojedyncze płatki śniegu. Jak za dziecięcych lat, wystawiłem język i zacząłem je łapać, chcąc poznać ich smak. Oczywiście bez skutku, zrobiłem z siebie tylko głupka.

Powędrowaliśmy na orlik, ale ten – z powodu opadów – był zamknięty. Uważałem, że podjęto dobrą decyzję – śnieg sięgał do połowy łydki, nikomu nie przechodziło nawet przez myśl, by biegać i odśnieżać. Zawiedziony Karol, który chciał uczyć mnie wsadów (chyba jakimś magicznym sposobem), zaproponował kupno gorącej czekolady oraz bitej śmietany. Nie mogłem odmówić.

I tak znaleźliśmy się w sklepie. Przechadzając się między półkami i wymachując koszykiem, mój ciemnowłosy przyjaciel uśmiechał się od ucha do ucha, szczerząc zęby do każdej mijanej osoby, w tym staruszek i dzieci. Wiedziałem, że alkohol zostawia skutki, ale nie sądziłem, iż doprowadzi Karola do takiego stanu. Cieszyłem się jego szczęściem, lecz to…

— A może zrobimy galaretkę? — Pojawił się nagle znienacka, wyskakując zza rogu. Objął mnie od tyłu, kładąc głowę na ramieniu.

— Nie zdążysz jej zjeść — oznajmiłem, spoglądając w bok. Jakaś starsza pani próbowała zabić nas wzrokiem.

— Bez przesady – wyjęczał. — Nie jestem aż tak powolny.

— Nie, trzymamy się pierwotnego planu.

— No dobra — mruknął niezadowolony.

Po powrocie podgrzaliśmy mleko i zrobiliśmy „wywar czystej rozkoszy”, jak nazwał go Karol. Na dźwięk tej przedziwnej nazwy, odsunąłem się i spojrzałem pytająco na chłopaka. Odpowiedział tylko, że owy tytuł gorącej czekoladzie nadała jego przyjaciółka. Brzmiało to logicznie, dziewczyny dość często nadają niezrozumiałe przydomki przedmiotom, napojom, jedzeniu, wszystkiemu.

Czekałem na odpowiednią chwilę, by dać Karolowi prezent. Już dawno go przygotowałem, jeszcze razem z Konstancją, która poleciła mi, bym podarował złotookiemu bilet na styczniowy mecz piłki ręcznej w Warszawie. Po kilkudniowym namyśle doszedłem do wniosku, że to dobry pomysł, zwłaszcza, iż Karol chyba naprawdę lubił grać. 

Rozsiedliśmy się na kanapie w salonie, popijając czekoladę, co rusz dodając bitej śmietany. Wyglądaliśmy co najmniej zabawnie, rozłożeni jak dłudzy, poplamieni mlekiem, z białymi, słodkimi wąsami. Na szczęście nikt nas nie widział, nie musieliśmy utrzymywać wyprostowanej postawy, martwić się o maniery. Pełna swoboda. 

— Mogliśmy zostać i wkraść się na boisko — oznajmił Karol. — Mogliśmy ulepić bałwany grające w kosza.

Oplułem się, napój popłynął mi po brodzie.

— Czy ty właśnie zasugerowałeś, że jesteśmy głupi? — zaśmiałem się, patrząc na niego jak na dziwaka.
— Coś w tym rodzaju — zgodził się.

— Dzięki, po prostu dzięki. — Pokręciłem głową, nie mogąc uwierzyć. Wytarłem się swetrem, by następnie powrócić do poprzedniej pozycji. 

Przeglądaliśmy kobiece czasopisma, sarkastycznym głosem komentując widoczne na zdjęciach modelki w kusych sukienkach. Miałem nadzieję, że pozwoli to Karolowi zapomnieć o Konstancji. 

Zostało pół godziny do odjazdu pociągu, kiedy pobiegłem na górę i złapałem za torebkę z prezentem.

— Karol — zacząłem, wracając do salonu. — Jesteś pierwszym, który podjął próbę zaprzyjaźnienia się z kimś takim jak ja. Jako że zobaczymy się dopiero po nowym roku, chciałbym ci życzyć wesołych świąt. 

Odwracając wzrok, by nie musieć patrzeć na twarz chłopaka, wsadziłem mu pakunek do ręki. Do biletu dołączyłem również egzemplarz „Przyjaciół” zamówiony w Internecie – książki nie mogłem znaleźć w żadnym sklepie ani księgarni. Historia ta, opowiadająca o nieszczęśliwej relacji dwójki przyjaciół, pozwoliła mi spojrzeć na świat jeszcze szerzej otwartymi oczami. Dominika miała nosa do dobrych powieści, musiałem to przyznać. Wewnętrzny głos kazał mi opowiadać o niej każdemu napotkanemu na ulicy człowiekowi.

Ramiona Karola objęły mnie mocno. Przyciśnięty do jego ciała, czułem zapach mydła i szamponu. Wiedziałem, że chłopak lubił przytulać innych, zwłaszcza moją niższą od niego osobę, ale nigdy nie sądziłem, iż jednocześnie może być tak czuły. Otworzyłem oczy. Mój policzek przylegał do obojczyków Karola. Patrzyłem na okno w salonie, za którym prószył śnieg, zamieniając świat w typowy przykład śnieżnej kuli, które kolekcjonowała babcia za czasów młodości. Jako dzieciak nie mogłem się nadziwić, jak zamknęła rozmarzający puch wewnątrz, a ona odpowiadała, że jest czarownicą, dlatego trzyma w domu czarnego kota.

Karol oddychał spokojnie, to moja unosząca się nieregularnie klatka piersiowa wskazywała na zawstydzenie i zażenowanie zaistniałą sytuacją. Choć ciepło, które czułem, kiedy trzymał mnie w ramionach, było naprawdę niesamowite, nie całkiem przyzwyczaiłem się do okazywania czułości.

— Dziękuję za pamięć — wyszeptał, choć nie miał czego ukrywać. — Nie sądziłem, że tak to postrzegasz.

— A jak miałbym to postrzegać? 

Te trzy minuty, ciągnące się w nieskończoność, utwierdziły mnie w przekonaniu, że warto mieć przyjaciół, że dotyk drugiej osoby wcale nie jest zły, że sympatia nie boli. Gdy zostałem odsunięty na odległość wyprostowanych rąk, Karol obdarował mnie pięknym, szczerym uśmiechem. Jego wzrok, czuły i delikatny, wywołał jeszcze większe zawstydzenie. Ciepło na policzkach pojawiło się znienacka, przyozdabiając moją twarz rumieńcem.

— Dobra, koniec tych czułości — oznajmiłem, wymykając się. Nie potrafiłem dłużej wpatrywać się bezpośrednio w twarz przyjaciela. — Cieszę się, że prezent się podoba — rzuciłem, podchodząc do okna, aby skupić się na czymś mniej zajmującym. Odśnieżający sąsiedzi nadawali się idealnie.

— Byłbym zadowolony nawet z kartki. Nie spodziewałem się czegoś takiego — przyznał, stając obok. Nachylił się, zaglądając w moją twarz.

— Brak mi talentu plastycznego. Zawsze dostawałem trójki z rysunków. — Niespecjalnie lubiłem wracać pamięcią do czasów podstawówki i gimnazjum.

— Po prostu się nie starałeś — prychnął, opierając plecy o parapet. — Ten bilet sporo musiał cię kosztować. 

— O to się nie martw. — Machnąłem w jego stronę palcem wskazującym, rzucając przelotne spojrzenie na usta. — Pieniędzy akurat nam nie brakuje, dostaję także dość duże kieszonkowe. 

— Sama książka w zupełności by wystarczyła. — Westchnął, kręcąc głową. — Nie sądziłem, że do tego dojdzie. Kiedyś nawet byś nie pomyślał o podarowaniu drugiej osobie papierka po cukierku!

— Widzisz? Odpędziłeś moją obojętność daleko gdzieś. — Szturchnąłem go w ramię. Złapał się za nie i udawał cierpienie. — Jestem ci naprawdę wdzięczny. Mam prawie dziewiętnaście lat, a dopiero zacząłem żyć! 

— Przede mną i tak jeszcze sporo pracy — zaśmiał się. — Muszę ci pokazać, co to złość, wściekłość, żądza mordu…

— Hoho, nie rozpędzaj się za bardzo — ostrzegłem. — A teraz radzę ci wziąć oddech i pędzić na pociąg, bo się spóźnisz.

Karol spojrzał w kierunku ciemnego zegara wiszącego nad kanapą i jego oczy otworzyły się szeroko z przestrachem.

— O w mordę! — krzyknął, ruszając do przedpokoju.

Chłopak ubierał się w pośpiechu, niechlujnie zawiązując szalik, nie martwiąc się o wiązanie sznurówek zimowych butów. Dochodziła czternasta i oboje dobrze wiedzieliśmy, że kolejny pociąg miałby dopiero za pięć godzin. Osobiście byłem skłonny przechować go do tego czasu, ale Karol najwyraźniej nie chciał nadużywać gościnności. Nieco zawiedziony, że zostanę sam aż do niedzielnego popołudnia, pomachałem mu na pożegnanie, kiedy truchtał ulicą. Na szczęście od mojego domu wcale nie było tak daleko na dworzec.

Zamknąłem drzwi na klucz i powędrowałem do kuchni, by zrobić sobie coś do jedzenia. Żołądek dawał o sobie znać mimo pochłoniętej wcześniej czekoladzie. Babcia miała rację – nie samym słodkim człowiek żyje. W lodówce nie znalazłem nic smakowitego, tylko jakieś warzywa. Wyciągnąłem ogórka i zrobiłem mizerię, co by nie sięgnąć po płatki.

Bardzo często jadałem same sałatki. Nie przepadałem za mięsem, niekiedy skubnąłem z obiadu trochę ziemniaków. To chyba właśnie dzięki tendencji do pochłaniania niezliczonych ilości zieleniny rzadko odwiedzałem lekarzy. Nie dopadały mnie „wirusówki”*, biegunki, przejściowe przeziębienia, a nawet z nimi musiałem przespacerować się na wizytę. Problem polegał na tym, że lekarze odpowiedzialni za eksperyment nie do końca wiedzieli, co może uszkodzić nasze – mój oraz Konstancji – organizmy, więc z każdym niepokojącym objawem pędziliśmy na badania. Skoro ich tworzenie ideałów nie wypaliło, nie mieli pewności, co jeszcze poszło nie tak. 

Z ogórkami w śmietanie rozsiadłem się ponownie w salonie, tyle że tym razem włączyłem telewizor. W wiadomościach mówili o nieprawdopodobnych ilościach śniegu, który spadł na wschodnie obszary Polski. Ponownie spojrzałem na wirujące za oknem płatki powoli pokrywające podjazd. Wtedy zdałem sobie sprawę, że jutro rano zmuszony będę odśnieżyć, by mama mogła zaparkować. Westchnąłem zrezygnowany.

Niejednokrotnie zostawałem sam w domu. Koszmarnie się wtedy nudziłem, więc łapałem się wszystkiego, byleby nie umrzeć na kanapie. Nie należałem do dzieciaków przesiadujących godzinami w Internecie, gdyż nawet to zaczynało mnie po pewnym czasie doprowadzać do szału. Zwykle łapałem jakąś książkę, czasami należącą do Konstancji, i oddawałem się czytaniu. Rzadziej sprzątałem, lecz i to mi się zdarzało. Pewnego razu, gdy mama po powrocie zastała wyczyszczoną łazienkę, upiekła mi babeczki w ramach podziękowania. 

Jakąś godzinę spędziłem, siedząc na tyłku i przyrastając do kanapy. Po tym czasie stojące na stoliku naczynia zaczęły łypać na mnie z nienawiścią, więc ospale powlokłem się do kuchni, by pozmywać. A jako że nie przepadałem za zmywarką, zrobiłem to ręcznie. Nie umiałem zrozumieć jakże skomplikowanego mechanizmu owej maszyny, więc poświęcałem swoje biedne, niedrobne rączki.

Stałem tak przy zlewie, gdy zadzwonił dzwonek. Stawiałem, ze przywiało sąsiadkę z rosołkiem. Często tak robiła, razem z Konstancją byliśmy dla niej jak wnuki. Jej dzieci rozjechały się po całym świecie i pani Natalia została sama z mężem. Co prawda krytykowała kolor naszych włosów, ale nie robiła tego złośliwie. Po prostu czasem rzucała, iż w minionych latach byłoby to nie do pomyślenia.

Otworzyłem drzwi mokrymi rękami, jednak nie przywitała mnie wesoła staruszka, a rude włosy Dominiki. Miała rumieńce z zimna. Zdziwiło mnie to nieco, ponieważ odwołaliśmy korepetycje z powodu świąt. A jednak ona tam stała, trzymając w rękach ofoliowany pakunek.

— Wejdź — odpowiedziałem szybko, przesuwając się na bok. Pozostawienie jej na mrozie byłoby nieuprzejme.

— Dzięki. — Uśmiechnęła się, omijając mnie, wcześniej otrzepując śnieg z butów. Dominikę naprawdę dobrze wychowano. — Wybacz, że bez wcześniejszej zapowiedzi, ale chciałam zrobić ci niespodziankę.

— Nie ma sprawy. — Nie przeszkadzała mi wizyta dziewczyny. Zakończyła moje powolne umieranie z nudów oraz pogawędki z brudnymi naczyniami. — Zapraszam. Mamy ani Konstancji nie ma w domu, więc mamy spokój. Zaparzę herbatę. 

Powędrowałem do kuchni, gdzie wstawiłem czajnik pełen wody. Dominika dołączyła po chwili, nadal trzymając paczkę z nieznaną zawartością. 

— Pamiętasz, jak powiedziałeś, że w zamian za korepetycje chcesz pączka? — zapytała, stawiając wcześniej wspomniany przeze mnie przedmiot na stole. — Nadal go ode mnie nie dostałeś – przyznała przepraszającym tonem. — A że mama wzięła się ostro za pieczenie łakoci, postanowiłam przynieść coś w ramach podziękowań. — Wskazała podbródkiem pakunek.

— Dzięki za pamięć. — Rozciąłem folię. Do mojego nosa dobiegł zapach karmelu, sera, lukru. Moim oczom ukazał się sernik z owocami, pierniczki oraz babeczki oblane karmelem z posypką z orzechów. — Łał. 

— Nie ma za co. — Dominika uśmiechnęła się, siadając na krześle. — To ja powinnam dziękować tobie. Na kolanach! Jesteś naprawdę dobrym korepetytorem. Nie myślałeś nigdy nad zostaniem nauczycielem?

— Wiesz, raz przeszło mi to przez myśl, ale, jak zapewne zauważyłaś, niespecjalnie radzę sobie w kontaktach międzyludzkich. 

— Ostatnio idzie ci coraz lepiej. — Rozejrzała się dookoła po ciemnych meblach. — To prawda, że Konstancja rozstała się z Karolem? — rzuciła nagle, wbijając we mnie wzrok. 

Na początku wahałem się z odpowiedzią. Tylko co dałoby mi kłamstwo, skoro cały facebook o tym huczał, a do połowy szkoły dobiegły już zdjęcia Konstancji z dwoma innymi facetami? Omijanie tego tematu nie przyniosłoby rezultatu. Nie w przypadku kogoś takiego jak Dominika. Biblioteczna Zjawa wiedziała więcej niż przeciętny uczeń przechadzający się korytarzem.

— Tak. To dlatego wczoraj tak szybko się zmyliśmy – wyjaśniłem. Gwizdek dał znać o gotującej się wodzie, więc zalałem herbatę.

— Żałuj, rozdawali świąteczne ciasteczka. — Dziewczyna zdawała się zainteresowana wyglądem mieszkania, wierciła się, by dojrzeć każdy szczegół. Owszem, nie uważałem tego za specjalnie miłe, ale doskonale rozumiałem jej ciekawość. Gdybym znalazł się w swoim domu po raz pierwszy, też bym rozglądał się na lewo i prawy, by niczego nie przeoczyć. — Samorząd się postarał. Dawid nawet powiedział mi „wesołych świąt”, patrząc prosto w oczy!

— Naprawdę? — Podałem Dominice kubek oraz cukiernicę, sam zaś sięgnąłem po talerz i nóż, by pokroić przyniesiony sernik. 

— Noo. Nawet nie wiesz, jak mnie to zaskoczyło. Miał dyżur przy drzwiach, wychodzę, a on takie: „Wesołych świąt, Dominiko. Mam nadzieję, że w nowym roku również zaskoczysz nas swoją wiedzą na temat literatury”. — Dziewczyna idealnie parodiowała głos zastępcy przewodniczącego, a mina, którą przy tym zrobiła, była tak komiczna, że parsknąłem śmiechem. — Masakra. Zaczynam się bać o prywatność.

— Może wyhaczył cię w necie? — zaproponowałem, dosiadając się do niej.

— To Wielki Dawid, Książę jakich mało, ma czas przesiadywać w Internecie? — Znów sparodiowała przerażoną minę. Następnie sięgnęła po ciasto. — Wątpię. Pewnie nasłuchał się plotek. Wiesz, Samorząd ma uszy wszędzie. Gorzej z oczami.

— Nie, ich problem jest nieco inny. Oni widzą, ale udają, że są ślepi.

— Dokładnie!

Z Dominiką można dało się rozmawiać na każdy szkolny temat. Nie wykazywała się szczególną troską o dobór odpowiednich słów, gdy się wkręciła i czasami nie szło jej zrozumieć, lecz energia, którą wkładała w gesty i mimikę tworzyła całkiem miły w odbiorze komunikat, z którego można było się pośmiać. 

— Jakieś plany na święta? – zapytała.

— Siedzę w domu. Mam treningi. Wiesz, zbliża się mecz. — Wbiłem wzrok w blat stołu. 

— Nie no, nie gadaj, że ty też stresujesz się grą! — jęknęła, opuszczając ramiona. — Chodzą plotki o niebywałym stresie Karola. Kurka, to żeście się dobrali.

Zaśmiałem się przepraszająco, nie wiedząc, co powiedzieć. Matko, ależ informacje szybko rozchodzą się po ludziach. Nie przypuszczałem, że ktoś mógłby dowiedzieć się o chwili zawahania Karola. Chłopak szybko się ogarnął i wrócił do siebie. No i w trakcie meczu był niesamowity. 

— Nie stresuję się. Po prostu przytłacza mnie myśl, że wszyscy będą patrzeć na moje nieporadne podania. — Podrapałem się w tył głowy. 

— Nie przesadzaj. To tylko mecz. I wcale nie jesteś zły. Widziałam wasze treningi — przyznała się, bawiąc się kubkiem.

— Po coś się nimi zajęła? — Ściągnąłem brwi.

— Dziewczyny też interesują się sportem! — oburzyła się, krzyżując ręce na piersi. — Może nie mamy szkolnej drużyny koszykówki dla dziewcząt, ale mimo wszystko lubię oglądać mecze. To naprawdę fajna gra.

— Brutalna — rzuciłem.

— Nie przesadzaj. — Machnęła ręką.

I tak minęło mi sobotnie popołudnie. Oprowadziłem Dominikę po całym domu, a ona zachwycała się pod niebiosa, jakie mamy piękne meble, ile światła, jakie wielkie okna. Skomentowała nawet lustro w łazience! Nie wiedziałem, co dziewczyny widzą w wystroju wnętrz. Dla mnie był to tylko dekoracyjny, zbędny dodatek. 

Pokazałem jej zdjęcia. Stwierdziła, że powinni mnie zatrudnić jako fotografa już do końca szkoły, na co odpowiedziałem jej przewróceniem oczami. Niespecjalnie uśmiechało mi się bieganie wzdłuż boiska za każdym razem, kiedy szkoła zechce zorganizować zawody. Pośmialiśmy się ze skupionych min nauczycieli wychowania fizycznego, których uwieczniłem w czasie drapania się w brodę, wściekłego krzyku oraz maksymalnego wyciszenia. 

Dochodziła dziewiętnasta, kiedy Dominika zakładała buty. Uśmiechała się. Cieszyłem się, że spotkanie ją uszczęśliwiło.

— Lubię takiego ciebie — stwierdziła, odchodząc.

Przez chwilę stałem jak sparaliżowany i wpatrywałem się w drzwi. Czy naprawdę aż tak było widać zmianę? Przecież wcześniej, zanim poznałem Karola, również z nią rozmawiałem. Może nie tak otwarcie i bez uśmiechu, ale mimo wszystko rozmawiałem. Zastanawiałem, jak wielką metamorfozę przeszedłem, a na myśl, że to dopiero początek, ścisnęło mnie w gardle.

Witaj w nowym świecie, Rafał – pomyślałem.

Rozdział VIII - Pierwsze wspólne zdjęcie

*wirusówka - w moich stronach mówi się tak na choroby wywołane przez wirusy w powietrzu, które w jednym okresie czasu dopadają liczną grupę osób, np. grypa żołądkowa. 

W tym rozdziale jest więcej "nie sądziłem", "nie przypuszczałem" i innych takich więcej niż w reszcie moich historii przez rozdziałów 20. ;-; Jeju, Rafał, ale Cię to życie zawodzi. 

Przygotowałem też nietypowy trailer do opowiadania, który pojawi się w zakładce "Spis treści" oraz "O opowiadaniu" i "O blogu". Będzie jeszcze drugi, ale wciąż czekam na nagrania. 

Myślniki są już na swoich miejscach.