Rozdział X

Sierściuch

Kiedy przekraczałem próg, odruchowo sięgnąłem do kieszeni, by wyjąć telefon i znieruchomiałem, wpuszczając do środka zimne powietrze. Nie było go tam. Wypadł? Czy… Westchnąłem. No tak, zostawiłem go u Karola na biurku.

Nieco rozczarowany wpakowałem się do domu i zsunąłem buty. Czekało mnie całe popołudnie oraz wieczór bez połączenia z Internetem. Przywykłem do korzystania z aplikacji mobilnych, laptop włączałem rzadko, tylko wtedy, gdy musiałem skorzystać z jakichś programów. 

Zajrzałem do kuchni. Mama stała i gotowała jakąś zupę. W powietrzu unosił się zapach warzyw. Po chwili namysłu zdecydowałem, że zostanę i z nią porozmawiam. Dawno nie miałem okazji do spokojnej wymiany zdań z mamą. Oparłem się o blat szafki. Ciemne oczy rodzicielki powędrowały w moją stronę, a kąciki jej ust uniosły się nieznacznie. Mama lubiła pogawędki przy herbacie.

— I jak minął dzień w szkole? — zapytała. 

— Uciekłem — odpowiedziałem, nie owijając w bawełnę. — Napiszesz mi usprawiedliwienie?
— Znowu? Naprawdę? — westchnęła, przewracając oczami. — Aż tak bardzo nudzą cię lekcje?

— Nie, źle się poczułem po meczu i Karol zabrał mnie do siebie — wyjaśniłem, zaglądając do garnka. Danie nie wyglądało smakowicie mimo pięknego zapachu. — Ale wygraliśmy!

— Gratuluję, gratuluję. — Zaśmiała się, częstując ciepłym uśmiechem. — Może powinniśmy udać się do lekarza? A co, jeśli to coś poważnego?

Mama zawsze zamartwiała się stanem naszego zdrowia, dlatego ukończyła kurs pielęgniarski, więc bez problemu mogła wykonywać zastrzyki czy drobne, nieskomplikowane zabiegi. Nie potrafiłem jej powiedzieć ot tak, że poszedłem z Karolem, a ten oświadczył, że mnie kocha. A potem pocałował. Śpiewka ze złym samopoczuciem była nie w porządku, jednak jako pierwsza przyszła mi na myśl.

— Nie, to po prostu nadmiar emocji, stres. I tak nie pozwolono mi grać w drugim meczu — dodałem z niezadowoleniem. — Idę wziąć prysznic, nie pachnę zbyt pięknie.

Oczywiście pierwszym miejscem docelowym był pokój. Kiedy jednak przekroczyłem jego próg, zastanowiłem się, czy aby przypadkiem na pewno znajduję się w dobrym pomieszczeniu. Na moim łóżku siedział kot. Szarobury kot. I załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne na moją kołdrę.

Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek przyjdzie mi się być rozczulonym i złym jednocześnie. Kociak był malutki, z jasnoszarymi ślepiami i cieniutkimi źrenicami. Patrzył przepraszająco, a potem przesunął się i łapkami zaczął „kopać” w puchu.

— Konstancja! — krzyknąłem, doskonale wiedząc, czyja to sprawka. Nawet jeśli moja siostra dostała nalepkę „genetyczny eksperyment – agresja” wciąż pozostawała kobietą, a co za tym idzie, jej nieodparta chęć pomocy wszelkim futrzakom pojawiała się znienacka. — Natychmiast do mnie!

Siostra zjawiła się naburmuszona. Niebieskie włosy związała w kucyk, zniknął też makijaż, jednak wciąż żadna dziewczyna nie odebrałaby jej tytułu najpiękniejszej. W luźnym, szarym dresie, wyglądała dziwnie niemrawo i jak nie ona. 

— Czego chcesz? — burknęła. Najwyraźniej przerwałem jej w czymś ważnym. A przez słowo „ważne” miałem na myśli Counter Strike’a. Konstancja rzadko chwaliła się swoją miłością do gier. Spokój połączony z logicznym myśleniem i agresją pozwolił stać się jej jednym z lepszych graczy.

— Twój zwierz nasikał mi na pościel. Masz to posprzątać — oznajmiłem, krzyżując ręce na piersi. — Jak wrócę spod prysznica, chcę zobaczyć czystą, pachnącą kołdrę.

— Od teraz to także twój kot, Rafał — rzuciła, podchodząc do zdezorientowanego kociaka. Wzięła go na ręce i przytuliła do piersi. — Na imię mu Toffik i od dzisiaj jest członkiem naszej rodziny!

Uderzyłem się w czoło.

— Toffik, naprawdę? — W odpowiedzi otrzymałem kiwnięcie głową. — Jeśli chcesz, bym przyznawał się do tego stwora, to nazwij go inaczej.

— Co ci nie pasuje w Toffiku? 

— Może to, że imię pasuje do jamnika, nie do kota.

— Sam jesteś jamnik. — Kontie wystawiła język. — Widzę, że Karolek zmienił cię na tyle, że zacząłeś mieć własne zdanie — pochwaliła, choć nie brzmiało to miło. — Dobrze wiedzieć, że stajesz się normalny. A skoro nie chcesz Toffika, to zaproponuj mu imię.

— Gimbus, tak jak jego główna właścicielka.

— Sam jesteś gimbus! — oburzyła się. — Jak nic nie masz do powiedzenia, zostaje Toffik.

— Brak riposty? — Uśmiechnąłem się szeroko, czując zwycięstwo. — Dobra, niech nazywa się Enzo — zaproponowałem, wpatrując się w sierściucha.

— Enzo? — Ściągnęła brwi. — A co to ma niby oznaczać?

— To Wincenty po francusku — wyjaśniłem. — Wiedziałabyś, gdybyś choć zajrzała do książek, które ci podsuwam.

— Wybacz, wolę historie, które sama tworzę.

— Chodzi o te, w których wybijasz przeciwną drużynę?

— Dokładnie. — Triumfalny uśmiech dziewczyny nieco mnie rozpogodził. — Dobra, niech będzie Enzo. Chociaż Vincent brzmiałby ładniej…

— Vincent jest za długie — sprostowałem. — Idę wziąć ten cholerny prysznic, a ty zmień mi pościel.

— Tak, tak, oczywiście, braciszku. — Kontie machnęła ręką, a następnie ucałowała kocura w czubek głowy.

Nie mogąc dalej patrzeć na tę przesłodzoną scenę wymiany czułości, zgarnąłem czyste ubrania i pomaszerowałem do łazienki. Uprawianie sportu potrafiło wycisnąć z człowieka siódme poty. Po kilku treningach przestałem nawet zwracać uwagę na to, czy ktoś jest mokry czy nie, ponieważ liczyłem się ja oraz fakt, że potrzeba mi kąpieli. Zresztą, nikt specjalnie nie chciał zostawać w takim stanie zbyt długo. 

Ciepła woda pozwoliła mi się odprężyć. Uspokajający szum. Jednym woda kojarzy się z życiem, bez niej nie rozkwitałyby kwiaty, nie rosłaby trawa, umarlibyśmy z pragnienia. Drudzy widzą w niej tylko nieszczęście przez powodzie i inne kataklizmy. Trzeci, podobnie jak ja, odnajdują w niej ukojenie dla nerwów. Kolejni kochają ją nader wszystko, lecz ich miłość czasem kończy się tragicznie. Woda wywołuje pozytywne, melancholijne uczucia.

***

Słońce świeciło jak jeszcze nigdy tego lata. Rozgrzany piasek, na którym siedziałem, zdawał się parzyć. Konstancja nie potrafiła postawić na nim stopy, dlatego pluskała się w morzu. Podciągnąwszy kolana pod brodę, przyglądałem się roześmianym dzieciom oraz ich rodzicom. Wszyscy bawili się wyśmienicie. Oprócz mnie. Było mi obojętne, czy siedzę w bezruchu, czy biegam, czy skaczę, czy pływam. Wybrałem więc pierwszą opcję. 

— Nie chcesz się pobawić? — zapytała mama. W odpowiedzi pokręciłem głową. — Nigdy nie przepadałeś za otwartymi przestrzeniami, ale powinieneś to przezwyciężyć. Nic ci się nie stanie. — Uśmiech rodzicielki był cieplejszy niż piasek. Mimo to nie chciałem ruszać się z miejsca.

— Nie boję się utonąć. Nie chcę psuć zabawy innym — odparłem niewyraźnie zza nóg.

— Nie bądź niemądry! Konstancja jakoś sobie radzi.

Konstancja zawsze była tą lepszą. Zwinniejszą. Porządniejszą. Nic by mi nie przyszło z naśladowania jej, skoro wzrok wszystkich zebranych i tak był skierowany na sześciolatkę w ciemnoniebieskim stroju kąpielowym.

— Wiesz, pamiętam, jak musiałam cię uczyć przechodzić przez jezdnię — zaczęła nagle mama, odwracając twarz ku słońcu. — Nie wiedziałeś, że należy bać się samochodów. Kiedy Konstancja nie trzymała cię za rękę, by powstrzymać cię przed wejściem na pasy, swobodnie przebiegałeś na drugą stronę, nawet, gdy świeciło się czerwone światło.

— Miałem cztery latka — burknąłem niezadowolony. Nie przepadałem za rozdrapywaniem przeszłości.

— Ale słuchałeś się tylko swojej siostry. Kiedy to ja powtarzałam ci, że nie powinieneś tak postępować, po prostu się odwracałeś. — Westchnęła radośnie, mrużąc oczy. — Jak dobrze, że urodziłam bliźniaki!

Woda wydawała się spokojna, mącona tylko ludzkimi, nieokiełznanymi ruchami. To oni sprawili, że morze stało się nieposłuszne. Ktoś krzyczał „kocham pływać”, ktoś inny udawał rekina. Dzieci piszczały, zakłócając ciszę. A co, jeśli morze nie chciało hałasu? Co, jeśli wolałoby pozostać samotne, bez tłumu turystów? Tylko towarzystwo morskich stworzeń. Szum wiatru. Słoneczne ciepło. 

— Pomocy! Niech ktoś uratuje moje dziecko!

Niewdzięczny człowiek znów został pochłonięty w ramach zapłaty. Chaos. Krzyki przerażenia. Dlaczego nie zostawią tego tak, jak jest? Morze miało powód, by go zabrać. Ratunek nie jest konieczny. Jedna ofiara by wystarczyła.

— Mógłby zginąć — powiedziałem cicho.

Potem już nigdy nie widziałem morza.

***

Kolejne wspomnienie pojawiło się znikąd. Już nawet zapomniałem o ostatniej wizycie w Gdyni. Uratowali tego dzieciaka, a popołudniu nadszedł sztorm. Rybacy nie wrócili. Nigdy.

Opętany dziwną monotonią, wyszedłem spod prysznica i przyglądałem się w lustrze swojej obwiedzionej kropelkami sylwetce. Przez chwilę szare oczy były puste, aż się uśmiechnąłem i ciepło znów wróciło. Halo, Rafał, nie dawaj się przeszłości, pomyślałem, wycierając się. Żyjemy tu i teraz, nawet przyszłość jest nieważna.

A przynajmniej tak wtedy sądziłem.

Konstancja rzeczywiście zmieniła pościel. Oczywiście nie mogło obejść się od, w jej mniemaniu zabawnego, żartu. Kołdra w kocie łebki. Tak, wyborne. Ślepia rysunkowych zwierzaków śledziły każdy mój ruch, gdy przechadzałem się po pokoju. Nie dało się od nich uwolnić, świrowałem. Aż podskoczyłem, kiedy w drzwiach pojawił się Enzo i miauknął głośno i przeciągle.

Wziąłem go na ręce. Kociak zaczął mruczeć i łasić się do dłoni, by po chwili przejść do podgryzania mi palca. Uniosłem brew, obserwując, jak mały szeroko otworzył buźkę i próbował wbić swoje krótkie, niespecjalnie ostre ząbki w twardą skórę. Łaskotało. 

Zniosłem Enzo na dół i przejrzałem lodówkę. Mama wciąż coś pichciła. Zastanawiałem się, czy ma zamiar zaserwować jedno ze swoich wymyślnych dań, czy po prostu naszła ją zachcianka spędzenia wolnego popołudnia w kuchni. Kotu nalałem mleka. Usiadłem z nim na kanapie i przyglądałem się, jak szaro-bury współlokator pokonuje przeszkodę, jakim była zbyt wysoka miseczka. Ostatecznie wdrapał się do środka, ochlapując przy tym wszystko dookoła i, będąc całym mokrym, zaczął pić. Jednak okazał się głupiutki. Westchnąłem, porzucając nadzieję na mądrego i wiernego towarzysza. 

— Mamo, Karol wpadnie na obiad — oznajmiła Kontie, zbiegając po schodach. Przebrała się w bardziej dziewczęcy strój i rozpuściła długie włosy, wpinając w nie trzy ciemne wsuwki, aby powstrzymać grzywkę przed wpadaniem do oczu. Kobiecy urok i niewinność wręcz z niej wypływały. — Co ty robisz z moim kotkiem! — krzyknęła i czar prysł. Na twarzy Konstancji znów pojawił się grymas niezadowolenia. — Jak mogłeś doprowadzić go do takiego stanu… — Wzięła Enzo na ręce i, wystawiwszy język, wyniosła kociaka, by doprowadzić go do stanu normalności.

Kontie zachowywała się spokojnie. Za spokojnie. Zacząłem się zastanawiać, kiedy zacznie się przysłowiowa burza, ponieważ ta cisza nie zwiastowała niczego innego. Nie chciałem znów przed nią uciekać i nieco bałem się, że jak tak dalej pójdzie, to mi się oberwie. A tym razem niespecjalnie obojętne mi było, czy dostanę w policzek albo w nos. Mogło to też należeć do części jej strategii – zmylenie przeciwnika, by potem zaatakować znienacka z całą siłą! Musiałem mieć się na baczności.

Ułożywszy się wygodnie na kanapie, zamknąłem oczy, by spróbować się zdrzemnąć. Niestety, postukiwania dochodzące z kuchni, gdzie mama wciąż tworzyła swe dzieło sztuki, skutecznie uniemożliwiło mi odpłynięcie w nieświadomość. Zmarszczyłem brwi, nasłuchując, jak rodzicielka szybko i zwinnie sieka warzywa. Wiedziałem, że w ręku trzyma wielki, srebrny nóż, który w każdej chwili mógł wyślizgnąć się z jej dłoni, a następnie wbić się w cokolwiek, nawet w nią. Ta przerażająca myśl, pozostająca chwilę w mojej głowie, zupełnie wytrąciła mnie z chęci snu. Leżałem z otwartymi oczami, przyglądając się białemu sufitowi.

Dlaczego większość sufitów jest biała? Czy nie ciekawiej byłoby pokryć je kolorem, egzotycznymi wzorami, jakimiś malunkami? Konstancja poprosiła kiedyś mamę o to, by przemieniła jej sufit w gwieździste niebo, które nocą połyskiwałoby srebrnymi gwiazdami i księżycem. Oczywiście mama się nie zgodziła, już przy pierwszej próbie przekonania rodzicielki do owego szalonego pomysłu, ta skreśliła go grubą, czerwoną kreską. Wtedy powiedziała, że sufity są białe, by przypominać nam, że wszyscy urodziliśmy się czyści i choć z biegiem czasu może pokryć nas kurz, to mimo wszystko wystarczy jedno pociągnięcie mokrą ścierką, by znów przypominać siebie z dawnych lat.

A może się po prostu zakurzyłem, dlatego znikła moja obojętność? Dlaczego, podczas rzutów miałem utrzymywać spokój, ale przez resztę życia mogłem się bać, płakać, kochać, czuć się zagubionym? Zagubiony. Co w ogóle oznacza bycie zagubionym? Niemożliwość podjęcia jednoznacznej decyzji z powodu myślowego nieporozumienia? Tak bym to nazwał. Dlaczego więc ludzie mówią, że są zagubieni, kiedy kogoś przez dłuższy czas okłamywali? Przecież to marne usprawiedliwienie. Przecież kiedy się zgubimy, zależy nam na szybkim odnalezieniu właściwej ścieżki, a gdy pierwsze próby kończą się niepowodzeniem, prosimy innych o pomoc. 

Chyba mózg mi się zaczął przegrzewać, bo kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, całkiem go zignorowałem, zostając na swoim miejscu. Wtulony w poduszkę, pozostałem w bezruchu. Konstancja, a poznałem ją po ledwie dosłyszalnych krokach, postanowiła, łaskawie, otworzyć przybyszowi. Wiedziałem, że to Karol, ale na samą myśl o nim, moje policzki pokryły się czerwienią. 

— Śpi? — zapytał szeptem Karol.

— A gdzież, on nie sypia w dzień — odpowiedziała Kontie, używając pełnego głosu. — Rafał, wstawaj, masz gościa. — Nie ruszyłem się. — Rafał, nie rób z siebie głupka. 

Podniosłem się do siadu, próbując opanować szybko bijące serce. Zerknąłem kątem oka na Karola, co – zamiast pomóc – pogorszyło mój stan. Siostra, widząc, jak się zachowuję, zmrużyła szare oczy. Zaczęła coś podejrzewać, należała do raczej spostrzegawczych osób.

— Dzieciaki, obiad — oznajmiła mama, ratując mnie od przenikliwego spojrzenia Konstancji. Odwróciła się i popędziła do kuchni.

Karol powędrował tam razem ze mną, uśmiechając się od ucha do ucha. Wyglądał na najszczęśliwszego człowieka na ziemi. A przynajmniej tak sobie wyobrażałem taką osobę. Entuzjazm i dobry humor wręcz z niego wypływały. Owe wrażenie znikło razem z podaniem pierwszego dania. Nie każdy przepadał za zupą mamy. Zresztą, za żadnym jej tworem. Wymyślała dziwne zestawienie warzyw, które nie wyglądało ładnie ani przyjemnie nie pachniało. Mając jednak doświadczenie w spożywaniu potraw rodzicielki, nie obawiałem się otrucia. W rzeczywistości miały idealnie skomponowany smak.

Chłopak grzebał łyżką w talerzu i dopiero po chwili, widząc, że ani ja, ani Konstancja nie wyzionęliśmy ducha po zjedzeniu połowy porcji, sam odważył się spróbować. Wyszło na to, że jadł, aż mu się uszy trzęsły. Poprosił nawet o dokładkę. 

Podczas deseru, ciastkach i herbacie, Konstancja ni stąd, ni zowąd wypaliła:

— Mamo, co byś zrobiła, gdybym przyprowadziła do domu dziewczynę i oświadczyła, że jesteśmy w związku? — Głos niebieskowłosej był poważny, nie zadrżała jej powieka, usta nie wykrzywiły się w niesmaku. Naprawdę godna była miana Księżniczki. Powinna zostać aktorką.

— Jesteście moimi dziećmi — oświadczyła mama, spoglądając na nią ciepłymi, brązowymi oczami. — Będę was kochać mimo preferencji seksualnych. Najwyżej nie doczekam się wnuków. — Uśmiechnęła się, a na jej czole pojawiły się zmarszczki. 

Wiedziałem, że zrobiła to dla mnie. Domyśliła się, co się wydarzyło. Ale dlaczego nie wybuchła? Nie była zła? Aż do końca posiłku wpatrywałem się w Konstancję, starając się odczytać jej intencje. A kiedy Kontie nie dostaje tego, czego chce, powstaje piekło. Porównałbym to do sytuacji, kiedy dziecko nie dostanie wymarzonej zabawki albo słodkości, o które prosi. Ono zaczyna płakać. Konstancja rzucała się z pazurami. 

Zabrałem Karola do siebie, jednocześnie sprawdzając facebooka na telefonie, który mi oddał. A już myślałem, że zmuszony będę się obejść bez niego! Rycerz rozłożył się na łóżku jak długi, układając pod głową trzy poduszki. Co chwilę zerkał w moją stronę.

Już chciał coś powiedzieć, kiedy do pokoju, wycierając ręce w biały ręcznik, wpadła Konstancja. Zamknęła drzwi i uśmiechnęła niepokojąco szeroko, opierając plecy o ścianę. Spojrzała na naszą dwójkę, przenosząc wzrok ze mnie na Karola, a potem wypuściła powietrze.

— To jak, pocałowałeś go już, prawda? — zapytała w końcu, patrząc na Karola. Policzki ciemnowłosego pokryły się delikatnym, jasnym różem. — Wiedziałam. — Konie usiadła na brzegu łóżka. — Rafała zbyt łatwo rozszyfrować. No i możecie ujawnić się przed mamą. Sami słyszeliście, że nie obchodzą ją nasze preferencje. 

— Nie jesteś zła? — Ściągnąłem brwi. 

— Dlaczego miałabym być zła? Przecież nie kocham Karola. — Przekręciła głowę w bok. — Poza tym nikomu nic nie mówiłam, ale gejowskie związki są takie urocze!

Mógłbym przysiąc, że dostrzegłem gwiazdki w jej szarych, szklanych oczach. Spojrzałem na siostrę jak na wymysł natury. Żeby Konstancję rajcowało coś takiego? Zawsze wydawała mi się w miarę normalna, nie przypominała tych wszystkich „gimbusowatych” nastolatek, nie wzdychała do popowych gwiazdek. Zapomniałem jednak o ważnym fenomenie, jakim były f a n f i c t i o n. Niejednokrotnie zderzyłem się z tym określeniem, przesiadując na różnorodnych forach. O ile niektóre z tych tworów młodych pisarek były naprawdę dobre, o tyle niektórym po prostu brakowało logiki. A najgorsze zaczynało się wtedy, kiedy autorka postanowiła połączyć dwie nienawidzące się postacie w słodką, kochającą się parkę, których sposobem na zażegnanie kłótni był seks. Nie potrafiłem wyobrazić sobie Konstancji siedzącej przed ekranem, tworzącej coś podobnego. Nie znałem jednak siostry na tyle, by porzucić podejrzenia. 

Konstancja jako dziecko uwielbiała miłość w każdym wydaniu. Czytała książki o księżniczkach, oglądała Disneyowskie bajki o prawdziwej miłości. Tak jak każda dziewczynka w jej wieku pragnęła zostać żoną księcia z bajki, który przyjechałby po nią na białym rumaku i zabrał od wymagającej mamy oraz sztywnego brata. Teraz, patrząc na to przez pryzmat czasu, człowiek zdawał sobie sprawę, że właśnie takie zachowanie uczyniło ją osobą, którą się stała – kobietą silną, niezależną i radzącą sobie w każdej, nawet beznadziejnej sytuacji.

— To znaczy, że mogę całować Rafała na twoich oczach, a ty nie zrobisz mu potem krzywdy? — Karol postanowił zachować ostrożność. Usiadł i delikatnie uśmiechał się do dziewczyny.

— No pewnie. Nie wiem, dlaczego miałabym zrobić krzywdę swojemu bratu za okazywanie uczuć — oburzyła się nieco, patrząc na Karola z wyraźną niechęcią. — Jasne, czasem wybucham, ale nigdy nie uderzyłam go z premedytacją. To przecież moja rodzina. Gdyby nie on, musiałabym samotnie przechodzić przez szkołę. Zawsze miałam go obok siebie, słuchał, kiedy przychodziłam, żeby się zwierzyć. Nie odpowiadało mi to, jak się zachowywał. Brak uczuć bolał nie tylko jego. Rafała w ogóle chyba nie obchodziło, że wszystko ma gdzieś, a mi i mamie bardzo było go żal. Dlatego ucieszyłam się, kiedy postanowiłeś się z nim zaprzyjaźnić i sprawiłeś, że zaczął czuć. Bo teraz mam brata, a nie puste naczynie. 

Konstancja uśmiechnęła się szczerze, wyrażając szacunek. Karol, utwierdziwszy się w przekonaniu, że po jego wyjściu głos mi z głowy nie spadnie, przywołał mnie gestem dłoni. Podszedłem, a gdy znalazłem się na wyciągnięcie jego ręki, złapał mnie i pociągnął. Wylądowałem tyłkiem na jego kolanach, czując ciepło na policzkach. Szybko jednak zniknęło, ponieważ nakrzyczałem na siebie w myślach. Jak taki mały gest mógł wywołać rumieniec? Karol wtulił się w moje plecy, poczułem na skórze oddech. Jego ręce, oplatające mnie wokół bioder, powstrzymywały przed ewentualną ucieczką. Ale ja nie chciałem uciekać. Nie tym razem.

Rozdział XI - Samorząd

Huehuehue. Rozdział X.

Całkiem nieźle mi idzie, nie sądzicie? Powinienem skończyć "Przyjaciół" do końca roku. xDDD Ciekawe, kto zostanie ze mną do końca. O.o