Rozdział IV

(Nie)Szczery uśmiech

Nie śniło mi się nic, ale kiedy rano zwlokłem się na śniadanie, czułem się jak wyprany i niewysuszony. W brzuchu mi burczało, gdy zalewałem czekoladowe płatki ciepłym mlekiem. Wpół przytomny pożarłem pełną miseczkę, a potem jeszcze dokładkę. Rozbudzony już na tyle, by funkcjonować normalnie, przebrałem się w czyste ubranie. Wieczorem udało mi się wziąć prysznic, więc nie musiałem powtarzać tej czynności rano. Umyłem tylko twarz i dokładnie wyszczotkowałem zęby.

Kiedy przyglądałem się swojemu odbiciu w lustrze, zdawałem się mieć więcej kolorów niż wczoraj. Tak jakby poznanie strachu obudziło we mnie istotę w pełni czującą. Wiedziałem jednak, że tak się nie stało. Wciąż głowiłem się, jak wygląda współczucie, wdzięczność, miłość, sympatia, upodobanie. Tymczasem dostało mi się najgorsze z uczuć. Dochodząc do zażaleń - nie potrafiłem rano wziąć noża drżącą ręką, bo istniało prawdopodobieństwo, że go upuszczę i zrobię sobie krzywdę.
Kiedy razem z Konstancją wkładaliśmy buty, ta dziwnie mi się przyglądała. Obrzuciłem ją tylko obojętnym spojrzeniem i opuściłem mieszkanie. 

Na ulicy czekał Karol. Gdy tylko go zobaczyłem, cofnąłem się do środka i oparłem o ścianę. Kontie zaś krzyknęła do mamy, że wychodzi, co robiła każdego ranka, i już jej nie było. Odczekałem chwilę i sam również ponownie wyszedłem na dwór, tyle że bez słów. Za zakrętem dostrzegłem znikającą parę. 

Szare, ciężkie chmury zasnuły niebo, w powietrzu wyczuwało się zapach wilgotnej ziemi. Mijałem ślimaki i dżdżownice, obok jakiś bezdomny kot miauczał na drzewie, ponieważ nie mógł zejść. W oddali szczekały psy. Na ogrodzeniu czyjegoś domu siedziały sikorki i kręciły swoimi łebkami, uważnie obserwując przechodniów. Niemal jak kamery. Wychwytywały najmniejszy ruch. 

Nie spotkałem Karola aż do końca dnia. Konstancja również nie pojawiła się na korytarzu. Tylko jej uśmiechnięte zdjęcie patrzyło z tablicy ogłoszeń. Konstancja na zdjęciach wydawała się taka szczęśliwa, ciepła. Dla kogoś takiego jak ja było to nieosiągalne. Starałem się, jednak bycie kimś bardziej otwartym zawsze kończyło się niepowodzeniem. Nie chciałem znów czuć się odsunięty, więc pozostawałem w tym samym miejscu, nie ruszając do przodu nawet o milimetr. 

Na treningu pojawił się w końcu trener, dwudziestodwuletni Mateusz. Wysportowany, ale niezbyt umięśniony facet, który obijał się jak mało kto, ale uwielbiał dawać rozkazy innym i znał się na koszykówce jak nikt inny, co najważniejsze. Mateusz nigdy nie traktował nas ulgowo, dlatego na dzień dobry otrzymaliśmy dziesięć okrążeń szkolnej hali i dziesięć minut rozciągania się. 

Tylko koszykówka nie była mi obojętna. To ona podtrzymywała moje człowieczeństwo na poziomie „do zniesienia”. Gdyby nie klub, łypałbym na resztę jak głodny wilk. Albo w ogóle bym nie patrzył, tak przynajmniej miałem powód do uczęszczania na zajęcia. Głupi koszykarz to beznadziejny koszykarz, dlatego tak bardzo staraliśmy się o dobre oceny. Dobra, ja się nie starałem, po prostu nauka przychodziła mi z łatwością. Cała drużyna tworzyła spójną grupę – nieważne, czy grało się w pierwszym składzie, czy czekało się na swoją kolej. Ja byłem jednym z tych, którzy w oficjalnych meczach grzali ławkę, podobnie jak Adam – blondwłosy, opalony drugoklasista władający językiem rosyjskim tak dobrze jak polskim. Żadnemu z rezerwowych nie przeszkadzało, iż musiał czekać. 

– Dobrze – zaczął Mateusz, a jego zielone oczy zalśniły z ekscytacji. – Chłopcy już mi powiedzieli plan i jestem pewien, że wypali. Nasi rezerwowi dużo się nauczyli przez ostatni czas, pora więc nieco zmienić skład. Może to nam pozwoli wygrać międzyszkolne mistrzostwa? 

Wątpiłem, by powiew świeżości coś zadziałał, ale wolałem milczeć. Z Mateuszem nie powinno się zadzierać, zwłaszcza, jeśli o sport chodzi. I zwycięstwa. To on poprowadził szkolną drużynę na sam szczyt aż dwa razy. Nikt nie miał wątpliwości, że i tym razem jego plan się powiedzie. 

Ćwiczyliśmy rzuty z dystansu. Znowu. Przed oczami miałem idealny wyskok Karola, ale nie potrafiłem go skopiować, powtórzyć. Zero, nic, kompletna pustka. Choć piłka dolatywała, odbijała się od obręczy i wracała do mnie. Trafiłem raz w ciągu całych zajęć. Aż mi się odechciało wszystkiego. Pragnąłem tylko wrócić do domu, umyć się i zanurzyć się w lekturze, którą poleciła mi Dominika. 

Zawsze marzyłem, by robić wsady. Patrzyłem na Kamila, jak skacze z piłką i wsuwa ją do kosza. Wyglądał przy tym jak latający bóg wiatru, a uśmiech satysfakcji, który rzucał przeciwnikom, nie znikał zbyt szybko z pamięci. Gracze z drużyny przeciwnej nawet na moment nie tracili go ze wzroku – obserwowali każdy ruch, by nie dopuścić do zdobycia punktów. Ale właśnie to znaczy bycie najwyższym i najlepszym zawodnikiem. 

- Rafał. – Trener zawołał mnie do siebie. Znów poczułem przerażenie, jednak podszedłem do niego, by nie dostać większej bury. Ze zmieszaną miną stanąłem przed mężczyzną, uciekając wzrokiem w bok. – Wyglądasz dziś inaczej, wiesz? 

– Siostra zdążyła mi to uświadomić – odpowiedziałem. 

– To dobrze. Fajnie widzieć, jak się zmieniasz. – Uśmiechnął się. – Ale nie chodzi o to. – Mateusz wyjął piłkę z pojemnika. – Działasz zbyt emocjonalnie. W twoim wypadku potrzebny jest spokój. Przed każdym rzutem powinieneś oczyścić myśli. Nieważne, czy ci się uda. Jeśli próbujesz, już jesteś kimś. Drużyna doceni każdą próbę, udaną czy nie. Zaufaj mi. 

Podał piłkę. Złapałem ją żelaznym uściskiem. Wzrok Mateusza mówił, że mam rzucić. Odetchnąłem więc głęboko, przestałem myśleć o Karolu, o zbliżającym się meczu. Zapomniałem o strachu przed wytykaniem mnie palcami. Przecież mogę im się odgryźć, jeśli zajdzie taka potrzeba. Ale nikt nie będzie się ze mnie śmiać, jeśli spróbuję, ponieważ będę o krok bliżej od wygranej od nich. Oczyściłem głowę, brak jakichkolwiek zahamowań, złej energii, niepotrzebnych komentarzy. 

Wyskoczyłem i rzuciłem. Piłka pod kątem poleciała w górę i odbiła się od czarnego kwadratu na tarczy, by po chwili wpaść do kosza, wprawiając w ruch siatkę. 

– W każdym sporcie najważniejszy jest spokój, Rafał. Emocjami nic nie zdziałasz. – Trener poklepał mnie po plecach. 

– Dzięki, Mateusz. – Posłałem mu po raz pierwszy w życiu prawdziwy, szczery uśmiech. 

– Nie ma sprawy, po to tu jestem.

*** 

W domu było dziwnie cicho. Tylko odgłosy telewizora dochodziły z salonu. Kiedy tam zajrzałem, moim oczom ukazała się śpiąca na kanapie Konstancja. Wyglądała uroczo z włosami w buzi. Nakryłem ją kocem i wyłączyłem kreskówki. Na stole w kuchni leżała kartka od mamy, że wróci późno, bo poszła do kina. Czyli chata wolna. 

Po długim, gorącym prysznicu klapnąłem na łóżku z laptopem. Zapachowa świeczka wydzielała wspaniałą woń wanilii, która szybko wypełniła pokój. Sprawdziłem wszystkie portale społecznościowe, odpowiedziałem na kilka pytań na asku, złożyłem nieznajomym życzenia na facebooku. Przynajmniej w Internecie sprawiałem wrażenie normalnego. 

(polecam dla przyjemności czytania)

Konstancja dodała zdjęcie, na którym kleiła się do Karola. Widząc je, ściągnąłem brwi. Coś mi nie odpowiadało. Karol był całkowicie bierny w stosunku do niej. Kontie wyglądała na szczęśliwą, a on... Potrafiłem poznać fałszywy uśmiech, sam sprzedawałem go miliony razy! 

Wtedy po raz pierwszy przeszło mi przez myśl, że Karol wykorzystuje Konstancję. Zrobiłem się... zły? Aż odłożyłem laptop! Miałem wielką ochotę w coś uderzyć, a najlepiej w twarz Rycerza. Nie poznawałem sam siebie. Chciałem jak najlepiej dla swojej siostry, tym bardziej, jeśli chodzi o miłość, choć nie byłem w stanie pojąć tego uczucia. 

Starałem się o tym nie myśleć, ale jednocześnie nie potrafiłem przesunąć strony w dół. Zakochana para patrzyła prosto na mnie, a ręce Karola na talii Konstancji dziwnie nie pasowały do całości. Zmrużone, szare oczy mojej siostry przeszywały mnie na wskroś, zaś złoto tęczówek Karola było nieobecne. Znów naszło mnie wrażenie, że chłopak nie pasuje do naszej rzeczywistości. Poczułem się z tym okropnie. Chciałem wszystko wytłumaczyć, wypytać go, poznać po prostu prawdę. 

Nagle zadzwonił telefon. Zostałem przywołany na ziemię przez dźwięk delikatnej, ale pięknej piosenki o znikaniu. Zerknąłem na wyświetlacz. Ten nieznany numer dobijał się odkąd skończyłem zajęcia, lecz nieszczególnie miałem czas oraz chęci do rozmowy. Tym razem odebrałem. 

– Jezu, Rafał, nie strasz mnie! – Głos w słuchawce brzmiał na zatroskany. – Wiesz, dlaczego Konstancja nie odbiera? 

Wbiłem wzrok w ścianę i próbowałem się uśmiechnąć. Jak on śmiał do mnie dzwonić? I jeszcze o nią pytać? A może to ja sobie coś ubzdurałem? Czyżbym za wszelką cenę chciał znaleźć powód do zakończenia tej znajomości? Karol nie był złym chłopakiem… Może trochę odstającym od przyjętych norm męskości, ale przecież mnie też nie dało się zaliczyć do najnormalniejszych! Nigdy nie nazwałbym siebie normalnym, takim jak reszta. Różniłem się od rówieśników pod wieloma względami, dlatego nie mogłem za to skreślać Rycerza. 

– Karol... – wyszeptałem. Zamilkłem, ale on wciąż czekał na ciąg dalszy. – Kochasz Konstancję, prawda?

Najwyraźniej zbiłem go z pantałyku, ponieważ chłopak zachłysnął się powietrzem. Teraz to ja trwałem w niemym oczekiwaniu, mnąc pościel wolną ręką. Musiałem się czegoś trzymać. Byłem jednocześnie przestraszony i zły. Pierwszy raz czułem się tak zmieszany. 

Nie to, że od dziecka byłem pustym naczyniem. Otrzymałem od życia „pakiet podstawowy”, w którego skład wchodziła wdzięczność, samolubstwo, przywiązanie do rodziny. Nigdy za to nie byłem zawstydzony, zakochany, zauroczony, nic nie zrobiło na mnie wrażenia. Uciekałem zawsze wtedy, kiedy zapowiadało się na coś, czego nie znałem. Jako mały brzdąc często się uśmiechałem, jednak skończyło się to z pierwszym atakiem Konstancji. Skoro nie czułem bólu, jak mogłem się z czegoś cieszyć? 

– Jestem pod waszym domem, możesz wyjść? – zapytał Karol. – Zgaduję, że Konstancja śpi. 

Pokiwałem głową, ale zdając sobie sprawę, że on tego nie widzi, powiedziałem: 

– Już idę. 

Włożyłem spodnie oraz bluzę i po chwili już siedziałem z Karolem na wejściowych schodkach. Było mi trochę zimno w tyłek, a wiatr smagał po twarzy, mimo to wewnątrz cieszyłem się tą chwilą. 

– Nie wiem, czy ją kocham – oświadczył ciemnowłosy, patrząc w niebo. – Chcę ją chronić, chcę ją przytulać i dbać o uśmiech, ale czy kocham? Nie mam pojęcia. Kiedy staliśmy się parą, wodziłem za nią oczami jak zaczarowany, z biegiem czasu przywiązałem się, ale i popadłem w rutynę. Pocałunki na powitanie przestały sprawiać tyle radości. Trzymanie się za ręce wywoływało niesmak. Wciąż jednak pokazuję, ile daje mi to radości, ponieważ Konstancja jest wspaniałą dziewczyną. 

Mówił tak szczerze, z głębi serca. Zniknęła moja złość i strach. Nie wiedziałem, co znaczy być zagubionym w uczuciach, ale on najwyraźniej od jakiegoś czasu trwał w owym stanie. A mimo wszystko nie chciał zranić Konstancji. Twarz Karola sprawiła, że sam miałem ochotę wyznać, co mi leży na sercu. 

– Chciałbym znaleźć powód, przez który utrzymywanie z tobą relacji byłoby uciążliwe. Sprawiłeś, że zacząłem się bać. Wczorajszego wieczora miałem gęsią skórkę, kiedy wracałem oświetlonymi ulicami i bynajmniej nie była ona spowodowana zimnem. A dzisiaj się wkurzyłem na widok sztucznego uśmiechu na zdjęciu, choć sam niemal ciągle taki pokazuję. Ty i twoja osobowość – zrobiłem skomplikowany ruch dłońmi, który miał pokazać, co mam na myśli – zaczynacie rozstrajać moją obojętność, dodając do dawno ułożonej piosenki nowe nuty w postaci nieznanych mi dotąd emocji. 

– Ale to chyba dobrze, nie sądzisz? – Karol uśmiechnął się szeroko. W jego złotych oczach ponownie pojawił się piękny błysk entuzjazmu. – Kiedyś nauczę cię, co to znaczy trwać w przyjaźni, zobaczysz! A wtedy będziemy mogli nazwać się najlepszymi przyjaciółmi na świecie. Co sądzisz o tym pomyśle? 

– Słaby jest – odpowiedziałem szczerze. – Nie sądzę, by ci się udało. 

– Daj mi trochę czasu, okej? – Rycerz mrugnął. 

Pokręciłem głową, wciąż stojąc na swoim. Karol wykorzystując moment, gdy zmrużyłem oczy, poczochrał mi włosy. Zgromiłem go wzrokiem, ale miast skruchy otrzymałem chichot. 

– Jesteś naprawdę głupiutki – rzucił. 

– Mam lepsze oceny z matmy. 

– Bo ją rozumiesz! 

I tak właśnie spędziłem wtorkowy wieczór. O dziwo nie zmarzłem, nie pojawił się więc katar ani kaszel, a moje gardło mimo długiej rozmowy z chłopakiem pozostało w stanie idealnym. Nigdy nawet nie przypuszczałem, że mogę mówić tak długo i tak szczerze. Opowiadałem Karolowi o swoim dzieciństwie, o testach, które przechodziliśmy z Konstancją. I choć na początku zdawało się, że Rycerz średnio zainteresowany jest tym wszystkim, to potem zaczął zadawać pytania. 

Kiedy więc w środowy poranek minąłem go w szatni, przywitałem się krótkim „cześć, Karol” – w zamian zaś otrzymałem najwspanialszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałem. 

- Cześć, Rafał! - krzyknął szatyn, machając ręką. 

Nie mogłem go jeszcze wtedy nazwać przyjacielem, ale wewnątrz wypełniało mnie ciepło, bo wiedziałem, że mimo obojętności wciąż są ludzie, którzy chcą utrzymywać kontakt z kimś takim jak ja. 

Kiedy oddawałem swoją kolekcję zabawek, pluszaków i klocków gospodarzowi klasy, wszyscy patrzyli oniemiali na niemałe zbiory. Wygraną mieliśmy w kieszeni, to było pewne. Tym bardziej, że i dziewczyny się postarały, przeznaczając na szczytny cel wszystkie swoje lalki z dzieciństwa. Pierwsza lekcja minęła na liczeniu i opowiadaniu, jak to przyjemnie spędzało się czas, będąc dzieckiem. Budowało się domy z koców, udawało bohaterów, robiło domki z koców i spało się w nich, chcąc napawać się niezależnością, jaką daje dorosłość. Kiedy patrzy się przez pryzmat czasu na wygłupy, na przyzwyczajenia i problemy sprzed lat dziesięciu, wydają się one niczym. Wtedy jednak nie dawaliśmy sobie z nimi rady. Każde samodzielne rozwiązanie nawet najmniejszej trudności czyni nas silniejszymi i dojrzalszymi. 

Czułem, że klasa powoli zaczynała mnie akceptować. Tyle że kluczem do mojej zmiany okazał się Karol, a nie ja i godziło to w moją dumę. Obiecałem sobie, że kolejne kroki będę stawiał sam, nawet jeśli wielokrotnie się przy tym przewrócę. Nie brakło mi cierpliwości ani chęci, bo wiedziałem, czego chcę. Skończyła się era samotnego, stroniącego od wszystkich Rafała.

Rozdział V - Dominika

~~~

Mamy walentynki, święto zakochanych! Kto świętuje razem ze mną i "Przyjaciółmi"?

Chciałbym bardzo podziękować za wszystkie komentarze. Sprawiają, że siadam i piszę, olewając wszystko inne. Nie wiem, czy to dobrze. xD

Dziś mamy sobotę. Niestety, z żalem muszę stwierdzić, że kolejny rozdział pojawi się dopiero za tydzień. Dlaczego? Zaczynam szkołę, chciałbym się skupić na nauce i ocenach, mam trochę materiału do nadrobienia. Obiecuję, że wasze oczy oglądać będą nowe posty co sobotę. 

A ten rozdział jest walentynką. Podzieliłem się z wami moją nową ukochaną piosenką. Jest świetna do pisania smutnych i refleksyjnych fragmentów. Pewnie usłyszycie go jeszcze niejednokrotnie w czasie lektury.

Zdaję sobie sprawę, że ta część może mało wnosi do historii, a może dużo, że jest krótsza niż poprzednie, jednak z następnym rozdziałem się poprawię, obiecuję!

Życzę wam różowych walentynek!