Rozdział V

Dominika

Kiedy jadłem kanapkę na obiadowej przerwie, ospale wyglądając przez okno na korytarzu, przysiadła się do mnie Dominika. Nie sądziłem, że kiedykolwiek spotkam ją poza biblioteką. Wyglądała na zmieszaną i zawstydzoną, że podchodzi do mnie w tak zatłoczonym miejscu. Nie poganiałem jej jednak, po prostu się przywitałem i czekałem, aż znajdzie odpowiednie słowa. 

Poza biblioteką Dominika wydawała się bardziej krucha i dziewczęca. Ostatnie jesienne promienie słońca oświetlały jej płomienne włosy, a tęczówki wpatrywały się we mnie, jakbym został odpowiedzią na wszystkie pytania. 

— Potrzebuję pomocy — wydukała w końcu, uciekając wzrokiem w bok. — Już teraz oświadczono mi, że czeka mnie zagrożenie z matematyki. Czy zgodziłbyś się udzielać mi korepetycji? Oczywiście zapłacę za poświęcony czas. 

Po raz pierwszy ktoś prosił mnie o coś takiego. Musiałem wyglądać na nieźle zaskoczonego. Podrapałem się w tył głowy. Wątpiłem, bym nadawał się na godnego podziwu nauczyciela. Nieszczególnie potrafiłem tłumaczyć i szybko się nudziłem. Zdając sobie jednak sprawę z tego, że dziewczyna pewnie nie ma się do kogo zwrócić z owym problemem, zgodziłem się mimo minusów i braku predyspozycji. 

— Jasne, nie ma sprawy, mogę spróbować — oświadczyłem. — I nie musisz mi płacić, wystarczy, jak kupisz mi pączka — dodałem. 

Oczy dziewczyny rozbłysły radością i omal nie zostałem przytulony. Nie byłem gotowy na takie czułości, odsunąłem się w ostatniej chwili. Otrzymałem przepraszający uśmiech. 

— Tylko jest jeden, mały haczyk... Czy mógłbyś wpadać do mnie? Biblioteka mnie rozprasza. Wiesz, te wszystkie książki, których jeszcze nie znam... 

Gdyby nie to, że obojętne mi było, gdzie miałbym udzielać korepetycji, pewnie parsknąłbym śmiechem i wyszedł na głupka. 

— Okej. Daj adres. 

Po chwili trzymałem w ręku kartkę ze zgrabnymi, starannie nakreślonymi literami. A dziewczyna pisała na kolanie! Śliczne miała pismo. 

— W takim razie do sobotniego popołudnia! 

I tak oto znalazłem się w deszczową sobotę pod domem Dominiki – Bibliotecznej Zjawy. Imponujących rozmiarów budynek w miętowym kolorze, ozdobiony ciemnozielonymi dachówkami, wręcz prosił, aby do niego wejść i spędzić miło kilka chwil. Furtka nie zaskrzypiała, gdy przechodziłem, nie wybiegł żaden pies, co zwiększyło szanse na moje przeżycie. Pierwszy raz odwiedzałem kogoś ze szkoły. 

Kiedy zapukałem, niedługo czekałem, by otworzono drzwi. Przed oczami miałem... Dominikę. Ale nie Dominikę. To nie była ta sama dziewczyna w okularach, której obawiali się uczniowie. Ta miała piękne, długie, rude loki przyozdobione pastelowymi kokardkami. Znikły okulary – na oczach miała powiększające soczewki. Szkolny, schludny strój zastąpiła szeroka, fioletowa bluza i ciemne spodnie. Uśmiechała się przepraszająco. 

Byłem pod wrażeniem. Nie sądziłem, że ktoś może tak bardzo różnić się między życiem prywatnym a szkolnym. 

— Wejdź, proszę. 

Złożyłem parasol, strzepując nagromadzone kropelki. W niewielkim korytarzyku zdjąłem buty i wierzchnie okrycie. Wszędzie pachniało konwaliami. 

Drewniany korytarz, wyłożony puchowym dywanem w kolorze wina, liczył trzy wnęki. W jednej stała elegancko ubrana kobieta, w rękach trzymając tacę z cukiernicą, parującymi kubkami oraz talerzem różnorodnych ciastek. Charakteryzowały ją takie same, brązowe oczy jak Dominikę, więc uznałem, że musi być jej matką. 

— Dzień dobry — przywitałem się. 

— Dzień dobry — odparła z uśmiechem. — A więc ty jesteś korepetytorem, którego znalazła Dominika?

— Raczej kolegą ze szkoły — poprawiłem. 

— Naprawdę się cieszę, że w końcu znalazła sobie przyjaciół — rozmarzyła się. 

— Mamo, przestań robić ze mnie nieporadną, dobrze? — Rudowłosa wzięła tacę, przywdziewając grymas.

Nigdy nie doznałem uczucia zawstydzenia przez mamę. Nawet jeśli przychodziła na wszystkie spotkania, zebrania i imprezy, a integracja z resztą rodziców przychodziła jej nadzwyczaj szybko, to nie miałem się przed kim wstydzić. Dzieci omijały nas szerokim łukiem, nikt nie widział, jak wycierano mi czekoladę z policzków po zjedzeniu batonika. 

— Nie twierdzę, że jesteś nieporadna... — zaczęła, ale Dominika już ruszyła. 

— Miło było panią poznać — powiedziałem, po czym dołączyłem do młodej właścicielki. 

Dominika zaprowadziła mnie do drugiej wnęki, która okazała się salonem. Pięknie umeblowanym salonem w różnych odcieniach czerwieni i brązu z balkonem prowadzącym do aktualnie moknącego ogrodu. Jednak najbardziej imponująca okazała się kolekcja książek. Cała ściana była nimi pokryta, niemal jak w bibliotece, wszystkie poukładane seriami. Ten widok aż cieszył oczy. 

— Wybacz mój wygląd, ale nagrywałam i nie zdążyłam się przebrać - wyjaśniła. 

— Co nagrywałaś? - zainteresowałem się, podchodząc do okna. 

— Vloga. Wiesz, siadam przed kamerą i gadam. Recenzuję książki, mangi, seriale... - dodała. 

— Łał. Nie sądziłem, że jesteś tak niesamowita. — Uśmiechnąłem się do niej. — Jak długo w tym siedzisz? 

— Trzy lata - odpowiedziała. — Czuję się jak na jakimś przesłuchaniu, ale to fajne, pytaj dalej - zaśmiała się. 

— Co cię ku temu popchnęło? 

Spodziewała się pytania, ale nagle spochmurniała. Usiadła w fotelu przy stole i zaczęła bawić się rękawem. 

— Jeśli nie chcesz, to nie musisz mówić. — Zająłem miejsce naprzeciw niej. — Ale ostatnio zdałem sobie sprawę, że rozmowa naprawdę pomaga. 

— Wiesz, mam starszego brata — zaczęła. — Jest maniakiem gier komputerowych i nagrywał let's play'e. Ale trzy i pół roku temu miał wypadek i od tamtej pory leży w śpiączce. - Nie ruszała się, jej brązowe oczy pozostały puste, choć powoli zachodziły łzami. — Nie wylogował się z konta, więc kiedy weszłam, zalała mnie fala powiadomień. Ludzie go uwielbiali. - Zaśmiała się cicho. — Pomyślałam sobie, że spróbuję być jak on. Nie umiem jednak grać, więc zaczęłam omawiać książki. Publikowałam wszystko na jego kanale. Wszyscy byli zachwyceni, że pod jego nieobecność opiekuję się profilem, by o nim nie zapomniano. — Zaczęła płakać. — Lekarze mówią, że szanse na jego przebudzenie są niewielkie, ale ja wciąż wierzę. — Płakała i uśmiechała się jednocześnie. — Wierzę, że w końcu do mnie wróci, da burę za używanie jego „fejmu”, a potem przytuli i powie, że jeszcze nigdy nie był tak z nikogo dumny. 

Uśmiechnęła się szeroko, a mokre oczy przepełniała nadzieja i wiara. Tak bardzo zazdrościłem jej tych emocji, a jednocześnie współczułem tragedii. Wilgotne policzki błyszczały. 

Wtedy po raz pierwszy poczułem, co znaczy współczuć z głębi serca. Jak kierowana sznurkami marionetka podszedłem do niej i pogłaskałem po głowie. Dominika podniosła oczy, otarła łzy wierzchem dłoni, a następnie objęła mnie w pasie. Zostałem przytulony przez kogoś, kto nie należał do rodziny. I wcale nie chciałem uciec. 

— Dziękuję, że traktujesz mnie jak innych. 

— Nie ma sprawy, w końcu wszyscy jesteśmy ludźmi. — Poczochrałem loki dziewczyny. 

Uspokoiła się na tyle, że już nie ciągała nosem. 

— Dobra, bierzmy się za matematykę! — krzyknęła, odsuwając się i klaszcząc w dłonie. — Częstuj się herbatą, pewnie zmarzłeś. 

Dominika okazała się okropną matematyczką. Na szczęście potrafiła myśleć logicznie, dzięki czemu szybko łapała, co powinna zrobić w czasie obliczania poszczególnych zadań. Dzięki temu w ciągu dwóch godzin przerobiliśmy dział, z którego zapowiedziano jej poniedziałkowy sprawdzian. 

Wiele faktów wypłynęło w przeciągu ledwie godziny. Dominika opowiadała o swoim zapracowanym ojcu oraz matce, której spotkanie w domu graniczyło z cudem. Narzekała trochę, że właśnie mi przypadł zaszczyt poznania właścicielki domu. Dowiedziałem się również, że wszystkie książki znajdujące się w salonie należą do niej - Dominika kupowała je za własne pieniądze, chcąc w ten sposób uciec od zmartwień. 

Każdy inaczej odpiera rzeczywistość, pomyślałem. Konstancja zatraca się w zadawanym bólu, ja w swej obojętności i beznamiętności, a ludzie podobni Dominice - w wymyślonych światach, odległych czasach. Tylko czy ucieczka na pewno jest dobra? Zaczynałem mieć wątpliwości. 

Gdy skończyliśmy matematykę, dziewczyna zaproponowała, że pokaże mi cały proces montowania filmów. Nie miałem planów, a że deszcz wykluczał wyjście na boisko, zgodziłem się z myślą, że może być fajnie i nauczę się czegoś nowego.

Kiedy Dominika siedziała przed kamerą, wyglądała na szczęśliwą. Uśmiechała się szczerze, przyjemność sprawiała jej możliwość podzielenia się z ludźmi swoimi przemyśleniami. Na nagraniach rozprawiała o każdym wątku, omijając co ważniejsze, aby ludziom nieświadomym spoilerów nie zniszczyć magii czytania. Radziła sobie wyśmienicie. 

Deszcz przestał padać. Ucichł odgłos olbrzymich kropli chaotycznie uderzających o szybę. Ustał szum, na którym skupiałem się bardziej niż na Dominice. Rozerwanie chmur przywodziło na myśl wieczór, w którym oficjalnie poznałem Karola. Minął ledwie tydzień, a on już rozbudził we mnie swoim uporem więcej emocji niż naukowcy przez cały ten czas. W tym wypadku nie pomagały leki, lecz uśmiech, zawziętość. Upierdliwość. 

Dominika po około godzinie miała gotowy materiał do wstawienia. Wgrała go więc na YouTube'a, a następnie wyszliśmy do ogrodu, by odetchnąć świeżym powietrzem. 

Zapach wilgotnej ziemi wypełnił mi nozdrza, gdy tylko otworzyliśmy drzwi. Chłodny wietrzyk połaskotał moje policzki, jednak było to uczucie na tyle przyjemne, że na usta wpłynął mi półuśmiech. Buty piszczały, przemierzając mokry trawnik - wolałem to od spaceru po tonącym w deszczówce chodniku. Bawił mnie jednak widok brodzącej w ciemnych kaloszach Dominiki. Jej płomiennorude włosy nijak pasowały do ogarniających miasteczko stonowanych kolorów oraz lekkiej mgły. Zbliżał się kolejny, jesienny wieczór i słońce skryte za ciemnymi chmurami nie mogło oświetlić swymi jasnymi promieniami dziewczęcej twarzyczki. 

W ogrodzie rosły tylko dwa drzewa - świerki. Wyglądały na zadbane i zdrowe, przywodziły na myśl te piękne drzewka, które dorośli starają się upolować na święta Bożego Narodzenia. Mimo wszystko te miały więcej gałęzi niż standardowe świerki, a ich igły przyjęły barwę intensywnej, ciemnej zieleni. 

Dominika stanęła przy wyższym drzewku i uśmiechnęła się. Jej usta poruszały się, ale ze względu na szeptaną rozmowę z rośliną, niewiele z niej rozumiałem. Nie rozpłakała się jednak, co nawet mnie cieszyło. Beznadziejny byłem w pocieszaniu, choć to mogło zostać spowodowane tym, iż niespecjalnie często miałem ku temu okazję. 

— Te drzewka posadziła moja mama w dniach, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży — zaczęła nagle Dominika. Udała się następnie do niewielkiej altanki, a jak jak zaczarowany za nią. Ławka wewnątrz pozostała sucha dzięki zadaszeniu, więc spoczęliśmy bez obaw o mokre spodnie. — To wyższe symbolizuje Tomka. Zawsze, kiedy jest mi źle, przychodzę tu i się wyżalam. Dopóki świerk żyje i nie traci zatrważającej ilości igieł, dopóty Tomek oddycha. I wiem, że żyje. Mam wrażenie, że te słowa do niego docierają. 

Widok Dominiki, jej słowa, wszystkie małe gesty - wszystko to składało się na rodzącą się między nami więź. Współczucie. Czułem współczucie płynące prosto z serca. Nie tylko Karol był w stanie nauczyć mnie, co znaczą uczucia. Miłość, którą dziewczyna darzyła brata... Nie wiedziałem, czy byłbym w stanie pokochać tak Konstancję. Wpojono mi, że owszem – jest moją siostrą i pozostanie nią na zawsze, ale to ja decyduję, czy obdarzę Kontie braterską miłością. Martwiłem się i chciałem jak najlepiej, czy jednak gdyby zapadła w śpiączkę albo zniknęła na jakiś czas, byłby w stanie zająć jej miejsce? 

— Jesteś niesamowita — wyszeptałem. — I zazdroszczę ci tej siły. Jeśli znajdziesz kiedyś na nią przepis, daj znać. 

— Kupujemy taką na allegro — zażartowała. 

Niedługo potem pożegnałem się z Dominiką. Naprawdę była śliczna, a jej drobne rączki delikatne. Umówiliśmy się na przyszły tydzień na tę samą godzinę. Tym razem obiecała ze wszystkim się wyrobić.

Przechodziłem przez bramkę z parasolem pod pachą, kiedy telefon włożony w kieszeń spodni zaczął wibrować. Wtem rozległo się głośne wycie rockowego zespołu. Obawiając się reakcji sąsiadów Dominiki, odebrałem, nawet nie patrząc na numer. 

— Słucham — powiedziałem dyplomatycznie, domykając furtkę. 

— Nie mów słucham, bo cię wyrucham — rzucił niby zabawnie głos po drugiej stronie. 

Wiedziałem, że to w końcu nastąpi. Wiedziałem, że będę musiał znosić jego głos nawet, gdy pojedzie do domu. Owa myśl okazała się męcząca i podświadomie chciałem, aby Karol w końcu zadzwonił. Mój mózg tylko słuchałby, co Rycerz ma do powiedzenia, podczas gdy mnie samego nudziły jego wywody. Może troszkę denerwowały? 

— Hahaha, bardzo śmieszne — mruknąłem ponuro wbrew sobie. — Uśmiałem się jak nigdy. 

— Twoje poczucie humoru jest wypaczone — stwierdził. 

— Po prostu wolę wytrawniejsze żarty. 

— Moje żarty są wytrawne! — Przejęty głos chłopca rozbrzmiał w moich uchu. Był tak głośny, że musiałem odsunąć telefon. — Dobra, a teraz zupełnie poważnie. Jestem w Międzyrzecu. Chcesz się spotkać na boisku? 

— Jest mokre. Będziemy się ślizgać. 

— No chooodź, nie bądź babaaa — zajęczał do słuchawki. 

— Niech ci będzie — westchnąłem z rezygnacją. 

I tak oto znalazłem się na pokrytym kałużami orliku. Na jego widok niemal odwróciłem się na pięcie, by wrócić, skąd przyszedłem. Karol jednak uśmiechnął się i zagarnął mnie ramieniem, nie pozwalając uciec po raz wtóry w czasie tej krótkiej znajomości. Jego złotawe oczy błyszczały ze szczęścia i przeszło mi przez myśl, że to ja jestem powodem tego entuzjazmu. To było narcystyczne myślenie, jednak wiele bym dał, by stać się dla kogoś ważnym. Karol powoli stawał się osobą, w której pokładałem najwięcej wiary w moje dyrdymały. 

— Cieszę się, że cię widzę — oznajmił, rozluźniając uścisk. 

— Widzieliśmy się ledwie wczoraj — mruknąłem, przewracając oczami. Karol w ręku trzymał piłkę do ręcznej. — Grasz w drużynie? — zagadałem. 

— Tak jakoś wyszło. — Podrapał się w tył głowy. — Chłopaki mnie zgarnęli... 

— Cieszę się, że dzielimy sportową pasję — przerwałem jego wytłumaczenia. Najwyraźniej głupio mu było, że wybrał ręczną od kosza. — Przynajmniej wiesz, co czuję, gdy przegrywam, denerwuję się przed meczem albo cieszę z wygranej. 

Mina Karola wyrażała zdezorientowanie. Oczekiwał zapewne oburzenia, oskarżeń i odrzucenia przyjaźni, bo praktycznie zostawił mnie na rzecz innych, ale ja nie należałem do ludzi, którzy myślą w ten sposób. Moim zdaniem przyjaźń nie była niewolnictwem, a dobrą zabawą. I dopóki każdy uśmiechał się, trwając przy drugim, nieważne było, czy staramy się wrzucić piłkę do kosza czy przechytrzyć bramkarza. Za jedno i drugie przyznawano punkty, czyż nie? 

— Poćwiczysz ze mną? 

— Podjechałeś pod zły adres. Jestem zielony z piłki ręcznej. — Rozłożyłem ramiona w geście bezradności. Zostałem przytulony, choć oczekiwałem przewrócenia oczami. — Stało się coś, że tak się kleisz? — Ściągnąłem brwi. 

— Lubię cię przytulać — wymruczał mi do ucha. — Zawsze jesteś ciepły. I ładnie pachniesz. 

— Dobra, zaczyna robić się nieciekawie. 

— Daj spokój, pograj ze mną! — Odsunął się i przybrał błagalną minę. — Nie nauczysz się grać, jeśli będziesz tylko powtarzał, że jesteś w tym słaby. Nie lubię ludzi, którzy jęczą, jacy to są beznadziejni, że nic im się nie udaje, a zamiast próbować, stoją w miejscu. Wiedziałeś, że potrafisz grać w kosza, nim Konstancja wysłała cię siłą na zajęcia klubowe? 

— No... Nie... - Poczułem się trochę zmieszany. Uciekłem wzrokiem w bok. Wiedziałem, że wszystko jest winą mojego lenistwa, ale Karol powiedział to tonem tak dobitnym... 

— Więc łap. — Rzucił piłkę. Złapałem ją bez najmniejszych trudności. — Widzisz? Każdy sport się ze sobą wiąże. 

— Nie sądzę. W nogę jestem ofermą. — Wyważyłem piłkę w dłoni i oddałem ją ciemnowłosemu. 

Tak oto sobotni wieczór minął mi na łapaniu i rzucaniu małej, różowej piłeczki, do której nie byłem przyzwyczajony. Karol zaś był w swoim żywiole. Uśmiechał się szeroko, śmiał z mojej nieporadności, krzyczał motywacyjne banały, ale przede wszystkim dobrze się bawił. Ja zresztą też. 

Zapadał zmrok, kiedy szliśmy ulicą w stronę dworca, by Karol zdążył na pociąg. Zaproponowałem mu, że rano go odwiozę, ale chłopak wolał tradycyjny środek transportu. Podejrzewałem, że po prostu ma dość Międzyrzeca. Sam też bym uciekł, lecz przed Konstancją. Niestety – nie miałem gdzie. 

Po raz kolejny stwierdzałem pod nosem, jak wielkim szczęściarzem jest Karol. Był przystojny, lubiany i, choć trochę zniewieściałym, wciąż dobrym kumplem. Przyjacielem. Kiedy zerkałem na niego kątem oka, a jego jasna wśród szarości nocy twarz, rozświetlona uśmiechem, zwracała się ku mnie, myślałem tyko o tym, jakie to niezwykłe, że ktoś taki zwrócił na mnie uwagę. Miałem wrażenie, iż pożyczył mi parasol tylko ze względu na Konstancję, a owa myśl bolała. I właśnie to śmiałem nazwać d z i w n y m z j a w i s k i e m. Jak można być złym, ponieważ znajomy zwraca większą uwagę na swoją dziewczynę? Zaczynałem głupieć. 

Na dworcu Karol kupił bilet i usiadł na ławce. Ja wolałem stać. Gdybym umościł się wygodnie, już bym nie wstał, czułem się zbyt ospale. Kto wie, może nawet usnąłbym, kładąc głowę na ramieniu Karola? Uch. Nie, co to, to nie. 

— Rafał, za dużo myślisz, mózg ci wybuchnie — rzucił ciemnowłosy. 

— Mógłbyś wziąć ze mnie przykład — żachnąłem się. 

— Ale ja myślę! — oburzył się. — Zastanawiam się, jak będzie wyglądała przyszłość, wiesz? 

— Jesteś za młody, by zaprzątać sobie tym głowę — mruknąłem, dźgnąwszy go w nos palcem wskazującym. 

— Lubię cię, Rafał — powiedział Karol, odwracając głowę w moją stronę. Uśmiechnął się, mrużąc oczy. Wyglądał tak łagodnie, a słowa brzmiały tak szczerze. Najdziwniejsze było jednak, że właśnie w tamtym momencie musiał zawiać jesienny wiatr. 

Serce zaczęło mi bić szybciej. Wyobraziłem sobie, że jesteśmy w jakimś dziewczęcym romansie, a Karol właśnie wyznał mi na swój własny sposób miłość. Nie potrafiłem odwrócić wzroku od jego ust. Policzki poczerwieniały mi od zimna, choć gdyby nie pora roku, rzekłbym, że się zarumieniłem ze wstydu. 

Wtedy z oddali doszedł nas dźwięk zbliżającego się pociągu i całą atmosferę szlag trafił. Myślałem, że trzepnę Boga, jeśli naprawdę istnieje! 

— Cóż, do poniedziałku. — Znów zostałem przytulony, tym razem jeszcze ciaśniej niż na boisku. Nie stawiałem oporu, Karol szybko mnie wypuścił. — Do zobaczenia. 

— Pa. 

I tak zakończyła się sobota, podczas której zacząłem się zakochiwać, choć sam jeszcze do końca nie rozumiałem, co zaczyna dziać się w mojej głowie oraz sercu. Wracając do domu, karciłem się za niegrzeczne myśli. Karol był przyjacielem! P r z y j a c i e l e m! Nikim więcej. Po prostu chciał znaleźć kogoś, kto nie zwraca uwagi na jego szkolną rangę towarzyską, a ja nadawałem się idealnie. Mimo wszystko nie mogłem doczekać się poniedziałku.

Rozdział VI - Wygrana i przegrana