Rozdział I

Rycerz z parasolem

Choć lśniące w blasku ulicznych latarni krople spadały i z cichym, smutnym, samotnym kapnięciem uderzały o asfalt, dzień nie był smutny. Ani jedna niebiańska łza, oswobodzona przez ciemne, ciężkie chmury, nie śmiała dotknąć mej skóry czy ubrania. Bronił mnie prawdziwy, odważny Rycerz, którego beżowe, ładnie wykrojone usta otwierały się i zamykały.

Rycerz opowiadał o wszystkim - o swych naukach, które pobierał u różnych nauczycieli, o niewiastach z długimi, pięknymi nogami. Kiedy zaś wspomniał o jednej, a imię jej brzmiało iście dostojnie, gdyż ochrzczono ją Konstancja, brązowe, ciepłe oczy mego Rycerza wypełniły się troską i tęsknotą. Wtedy tylko poklepałem go lekko, muskając mokrą koszulkę, i pogratulowałem dziewczyny o nadzwyczaj pięknej duszy, ponieważ ową panienkę znałem aż za dobrze.

Rycerz nie wziął się wtedy w szkole bez powodu. Miał dodatkowe zajęcia z matematyki. Z tego, co opowiadała mi siostra, nie radził sobie z tym piekielnym przedmiotem, ale się starał, a nauczyciel, doceniając czas poświęcony korepetytorom, stawiał mu naciągane trzy na semestr. W sumie wiedziałem o nim tylko tyle.

Przejdę jednak do wydarzenia, które zmusiło nas do wspólnego powrotu, gdyż doskonale zdaję sobie sprawę, jak bardzo moje suche, beznamiętne słowa doprowadzają do szału.

Od rana niebo przypominało przepełniony kosz mający niedługo rozpaść się ze starości i wypuścić na światło dzienne swą zawartość. Co gorsza w owym koszu skumulowały się łzy wypłakane przez ludzi, którzy czuli się bezsilni, bezradni lub nie widzieli innego wyjścia, jak opuścić ten świat. To dlatego deszcz nazywają łzami nieba.

Po skończonych zajęciach klubowych (uczęszczałem od roku na koszykówkę), zszedłem do szatni. Na zewnątrz padało od dobrej godziny. Zdawało mi się, że parasol włożyłem do swojej szafki, lecz rzeczywistość okazała się zupełnie inna - wziąć musiała go samolubna, wredna Konstancja, która tylko przy swym Rycerzu oraz Dworkach zachowywała pozory. Idealnie nadawała się na Księżniczkę.

Na całe szczęście mój lament i prośby zostały wysłuchane - zjawił się Rycerz. Kulturalnie zapytał, czy coś się stało, jakby nie widział obłędu na mej twarzy. Zainteresował się, w którą stronę zmierzam, więc odpowiedziałem, a on na to, że właśnie wędruje ku tamtym terenom. Domyśliłem się, iż Konstancja wyjdzie na noc. A może nie? Po niej wszystkiego można było się spodziewać.

Nie nazwałbym go Rycerzem, gdyby nie dobre serce, oddał mi bowiem parasol. Oznajmił, że nie przeszkadza mu deszcz. Choć czułem się niezręcznie, mój strach przed przeziębieniem i wizytą u lekarza wygrał ową bitwę - przyjąłem gest dobroci z otwartymi ramionami. I tak został moim wybawicielem.

Oczywiście głowa Rycerza również znajdowała się w zasięgu parasola - nie byłem aż tak samolubny. Jednak jego bluza okrywająca plecy i ramiona, biorąc pod uwagę wzrost (chłopak musiał się schylać, by być ze mną równym), przemokła do suchej nitki.

— Ej, tak w ogóle, to jak masz na imię? — zapytałem. Owszem, Konstancja opowiadała o wybranku swego serca, lecz częściej używała pseudonimu.

— Karol — oznajmił, uśmiechając się szeroko. A był to uśmiech pełen optymizmu, entuzjazmu, ciepła. Odwzajemniłem go mimowolnie. — A ty... Jesteś pewnie Rafał?

— Skąd wiedziałeś? — Ściągnąłem brwi, patrząc na Rycerza z podejrzliwością. Czyżby polował? Różne rzeczy przydarzają się ludziom.

— Jesteś niezwykle podobny do Konstancji — wyjaśnił. — Bardzo często rozprawia o swoim bracie. Rafał to, Rafał tamto... Niekiedy czuję się zazdrosny. — Zaśmiał się, lecz nie potrafiłem stwierdzić, czy był to szczery czy udawany odruch. — Czyli jesteś jej bratem...

— Bliźniakiem — podkreśliłem, podnosząc rękę i kiwając palcem. — Lubię Konstancję, ale jej zachowanie czasami denerwuje.

— Nie zauważyłem.

— Bo nie znasz jej tak jak ja.

Gdy tylko przeszliśmy przez furtkę, nie minęła nawet sekunda, a ogromne, wykonane z ciemnego drewna drzwi otworzyły się na roścież, nie wydając przy tym najmniejszego dźwięku. Tylko powietrze świsnęło, a zawdzięczało to prędkości, z jaką wrota popchnięto. Wybiegła z nich ubrana w szeroką, siwą bluzę oraz obcisłe dżinsy dziewczyna, która skoczyła na Karola. Jej jasnoniebieskie kosmyki musnęły moją twarz, a radosny chichot wypełnił powietrze i zadzwonił w uszach. Chłopak zdołał złapać panienkę i jednocześnie utrzymać się w pionie, co oznaczało, że niejednokrotnie przeżywał podobną sytuację.

Konstancja stanęła na palcach i pocałowała Rycerza na moich oczach. Ani nie sprawiło mi to przyjemności, ani nie zawstydziło, nie poczułem też zazdrości. Obojętność była jedynym uczuciem, jakie w tamtej chwili wypełniało moje serce. Trzymając wciąż parasol nad swoją głową, nie przejąłem się przyszłym stanem zdrowia Karola i Konstancji. Mokli wpatrzeni w siebie.

W pewnym momencie, ni stąd, ni zowąd, udałem odruch wymiotny. Sam nie wiedziałem, czemu to zrobiłem, może po prostu nudziło mnie oglądanie romantycznych scen, a może obudziło się sumienie, które owym gestem chciało dać kochankom do zrozumienia, iż nie nastała chwila na czułości, a na powrót do ciepłego, suchego pomieszczenia. Nawet jeśli, to w odpowiedzi otrzymałem wystawiony język Konstancji oraz półuśmiech Karola.

Moja siostra poprowadziła Rycerza do środka, ja zaś, zrezygnowany, zmęczony i głodny, powędrowałem za nimi, czując się niemal jak seryjny zabójca śledzący swe ofiary. Brakowało jedynie nabitej broni mieszczącej się w przedniej kieszeni dżinsów.

Parasol odłożyłem dopiero wtedy, gdy znalazłem się pod bezpiecznym, chroniącym przed deszczem dachem. Zsunąłem buty, odłożyłem przedmiot, który doprowadził do spotkania z Karolem, a następnie cicho jak myszka prześlizgnąłem się do kuchni. No, prawie, gdyż mama złapała mnie za ramie i zgromiła srogim spojrzeniem brązowych oczu.

Ani ja, ani Konstancja nie byliśmy podobni do rodziców, dziadków, pradziadków. Nasze niebieskie włosy wzbudzały podziw i uznanie, jednocześnie będąc niemiło przyjmowane przez starsze pokolenia. Tacy jednak przyszliśmy na świat, a dowodem były zdjęcia z dzieciństwa, kiedy jeszcze żadne z nas nie myślało o istnieniu farby do włosów, gdyż liczyło się jedzenie i sen.

— Przyjaciel twojej siostry jest cały przemoczony. Weź go do siebie, pożycz ręcznik oraz jakieś suche, ciepłe ubrania — rozkazała, a zmarszczki między brwiami utwierdziły mnie w przekonaniu, iż sprzeciw okazałby marną próbą zyskania kilku sekund.

Z ciężkim westchnięciem podszedłem do stojącego przy schodach chłopca i bez słowa wyjaśnienia pociągnąłem go na górę, a następnie do swojego pokoju. Karol wyglądał na zaskoczonego, jednak Konstancja najwyraźniej przeczuwała, iż mama maczała palce w mym zachowaniu, ponieważ nie poczułem żadnego uderzenia, nie słyszałem krzyku sprzeciwu oraz nie goniła jak szalona z rządzą mordu w oczach. Tak, moja siostra należała do agresywnych nastolatek, które w towarzystwie udają słodkie i urocze, by przypodobać się publiczności i zyskać sławę.

Otworzyłem szafę i zacząłem grzebać wśród ubrań, szukając czegoś, co rozmiarem pasowałoby na kogoś o wzroście Karola. Nie to, żebym był jakimś krasnoludkiem, jednak sięgałem mu do ramienia. Gdy spotykała mnie taka sytuacja, powtarzałem: to nie ja jestem niski, to oni są za wysocy. W tym przypadku myślałem podobnie.

Po przejrzeniu niemal całej zawartości szafy, znalazłem szeroką, typowo dresiarską bluzę z kapturem w kolorze granatu rozświetlonym przez wielki, biały, anglojęzyczny cytat jakiegoś amerykańskiego rapera, którego niegdyś musiałem lubić. Z komody wyciągnąłem również ręcznik. Wszystko podałem Karolowi.

— Spodnie też bym ci dał, jednak wątpię, byś zmieścił się w którekolwiek — wymamrotałem, niechętnie pomagając przemoczonemu chłopcu. Zbeształem się jednak w myślach; ten facet uratował mnie przed przeziębieniem. — Łazienka jest...

— Nie trzeba — przerwał, odłożył wszystko na łóżku, a następnie jak nigdy nic zdjął wierzchnie ubranie oraz koszulkę i zaczął się wycierać.

Nawet na niego nie spojrzałem, odwróciłem się w stronę okna i dostrzegłem światło palące się w pokoju sąsiadki, gimnazjalistki Leny. Na biurku, które przesunęła tak, by stało przodem do szyby, poustawiane zostały książki, a wśród nich, na otwartym tomisku, smacznie spała dziewczyna. Miała tendencję do zasypiania właśnie w takich dziwacznych pozach, już niejednokrotnie widziałem ją w podobnej sytuacji. W końcu mieszkaliśmy naprzeciw siebie od sześciu lat.

— Czyżbyś kiedyś interesował się rapem? — Karol znalazł się niebezpiecznie blisko, mogłem wyczuć zapach bluzy, która śmierdziała szafą oraz papierem.

Zauważyłem, że chłopak za wszelką cenę próbuje się zbliżyć. Nie narzekał, chcąc sprawić dobre wrażenie, zachowywał się jak dżentelmen i ignorował istnienie przestrzeni osobistej. Nie wiem, może tak bywało w jego stronach, tutaj ludzie zachowywali się raczej ozięble.

— Nie chcę wracać do tamtych czasów — rzuciłem, wymykając się bokiem. — Zejdźmy na dół, Konstancja pewnie czeka.

— Jesteś strasznie zamknięty w sobie. — Karol nie ruszył się nawet o krok. Odwróciłem głowę w jego stronę. — Wygląda na to, że nie dopuszczasz do siebie nikogo prócz rodziny, a nawet ją traktujesz w sposób lekceważący.

— Może mam to w genach? - zaproponowałem. Może powinienem być zły za to, że próbował analizować moje zachowanie, nie znając przyczyny. Może powinienem wyprowadzić go z pokoju. Może powinienem dać mu w twarz, by pożałował swoich słów. Jednak nie potrafiłem tego zrobić, kiedy patrzył takim błagalnym wzrokiem, prosząc, bym wysłuchał go do końca.

— Nie robię tego dlatego, że jesteś bratem Konstancji. Jeśli naprawdę sądzisz, że jestem aż tak pusty, to zrobi mi się bardzo przykro. — Podkreślił słowo „bardzo”. — Nie musisz przede mną zgrywać dobrego chłopca, bądź sobą.

— Irytujesz.

Westchnąłem, kierując się w stronę drzwi. Skoro miałem być sobą, to tak właśnie postąpiłem. Jednak nim dotknąłem klamki, Karol zarzucił mi ręce na szyję i uwiesił się na niej. Do lekkich nie należał.

— Zobaczysz, będziemy najlepszymi przyjaciółmi, jakich widział świat! — zaświergotał entuzjastycznie. Poklepałem go po wilgotnych włosach. Naiwni ludzie są uroczy.

***

Mama wyglądała na niezwykle szczęśliwą, kiedy razem, całą czwórką, siedzieliśmy przy stole w salonie. Telewizor grał angielską, nieciekawą piosenkę, a ciasto truskawkowe upieczone zeszłego wieczoru znikało z talerzyka. A ja, który wylądowałem między Karolem a Konstancją, patrzyłem na rodzicielkę z nieukrywaną niechęcią. Miałem ochotę wstać i wyjść, jednak ciasto skutecznie trzymało mnie na kanapie.

Karol niejednokrotnie odwiedzał nasz dom, jednak ja spotykałem się z nim twarzą w twarz pierwszy raz. Częste, późne treningi zabierały mi czas, często wychodziłem również z drużyną na miasto, by coś zjeść. Kiedy więc Karol przychodził, mnie nie było w domu. Podobało mi się, że nie muszę się zamartwiać chłopakiem siostry.

Jeśli o Konstancję chodzi, nie wyglądała na zadowoloną miejscem, w którym zostałem usadzony. Też musiałem wyglądać na nieszczęśliwego, bo zachowywała się nadzwyczaj grzecznie - łypała tylko spode łba. Miłość czyni z ludzi idiotów. Agresywnych idiotów.

Rycerzowi za to odpowiadał taki stan rzeczy. Naprawdę zastanawiałem się, czy o przyjaźni mówił szczerze. Ze mną nie dało stworzyć się relacji głębszej niż "kumpel", gdyż nie potrafiłem myśleć o kimś, liczyłem się tylko ja.

Dochodziła dziewiąta, ostatni pociąg już dawno odjechał, za oknem wciąż lało, a zegar zbyt głośno informował o mijających sekundach. Całkiem wyłączyłem swój słuch, jedynie oczy pozostawały czujne. Mama prowadziła żywą rozmowę z Karolem, dyskutując o mniej lub bardziej ważnych tematach. Dobrze się znali.

A ja tylko jadłem truskawkowe ciasto, delektując się jego smakiem.

W pewnym momencie Rycerz zabrał mi łyżeczkę, na którą nałożyłem sporo galaretki. Bezapelacyjnie, bez słowa, bez wstydu włożył ją sobie do ust i zjadł. Nie brzydził się jeść tymi samymi sztućcami. To zbyt dziwne, pomyślałem.

— Mamo, odwieziesz Karola do domu? — zapytała Konstancja, robiąc przymilną minę. Zawsze dostawała, co chciała. Nieodparty, kobiecy urok osobisty przyszpilał nawet mamę.

— Nie mogę, jest już ciemno, a na drogach niebezpiecznie. Ale jeśli chce, może zostać u nas na noc, a ja odwiozę go rano.

Nie, pomyślałem. Nie, nie, nie. On nie może tu spać. Może i stał się moim Rycerzem, może i ochronił mój organizm przed przeziębieniem, ale oczekiwał zbyt wiele i byłem pewien, że gdy tylko Konstancja zniknie nam oczu, ten znów rozpocznie swoje niecne plany na przyjaźń.

— Tak, jestem za! Idę zadzwonić do jego mamy! — Konstancja wybiegła z salonu, zostawiając nas we trójkę.

I znów cisza wypełniona jedynie tykaniem ściennego, starego zegara. Tik, tak. Czas uciekał. Z każdym przesunięciem się wskazówki byłem coraz starszy, coraz mądrzejszy i bardziej zmęczony.

— Idę spać — oznajmiłem, powoli podnosząc się z kanapy. Ziewnąłem, podkreślając swoją decyzję.

— Dobranoc! — krzyknął za mną Rycerz ze zbyt wielką dozą entuzjazmu.

Chłopak, którego znam ledwie trzy godziny, oferuje przyjaźń, zabiera ulubioną część ciasta, a potem jak szalony krzyczy „dobranoc”. Tak, z tym facetem z całą pewnością było coś nie tak.

Codzienna, wieczorna toaleta, a potem łóżko. W pokoju było ciemno, ciepło i przytulnie. Jednak świadomość, że na dole Konstancja klei się do Karola, nie dawała mi zasnąć. Wpatrywałem się w śnieżnobiały sufit, myśląc o tym, że powinienem wracać w deszcz. Należało mi się za te wszystkie niepochlebne słowa rzucane pod adresem obcych ludzi. Nie potrafiłem odwzajemnić ich ciepłych uczuć, a przynajmniej tak myślałem.

Karol był osobą radosną, bezwstydną, dzięki czemu bardzo otwartą i uczuciową. Kiedy patrzyło się w jego ciepłe, piwne, niemalże złote oczy, miało się wrażenie, iż posiadło się je na zawsze i zostały własnością odbiorcy owego spojrzenia. Nawet ja, oschły chłopak z problemami, potrafiłem to dostrzec. Karol patrzył na mnie, jakbym był najważniejszy na świecie.

Czy będę w stanie odwzajemnić tę przyjaźń?, pomyślałem, przekręcając się na bok.

Wsłuchując się w ciężkie krople deszczu uderzające o szyby oraz w ciche tykanie zegara stojącego na biurku, zamknąłem oczy i zasnąłem, nim zdałem sobie sprawę, że już śpię.

Rozdział II - Prozaiczne przekleństwo